Er vallen namen als Burial, Zenker Brothers, AnD en Akkord in het overzicht. Namen die al jaren als keurmerk in de oren klinken. Moduleset met hen vergelijken is lui lef hebben. Lef heeft Moduleset ook al speelt hij met de gekende ingrediënten van de slomere, aanzwellende duistere techno. Lui is het niet. De klank is rauw. Texturen liggen verweven in het sompig pompend bas-bos. Nergens scheurt de chaos onvoorzien open. ‘Fissure’ is sludge-techno. Klauterende drones, de bassen langzaam, een ritme nauwelijks dansbaar. Dreiging alom. De schreeuw om een goed soundsystem dat de scheuren trekken laat. ‘Place Return’ kruipt dieper dan onderhuids. De roep om een slaafs basgeluid. De apotheose van de nacht, als een nooit gratuite weggeschonken hoogtepunt. Dit is een een eeuwige roes van opwinding. Ook al breekt het einde ontgoochelend af. Langzaam druipend teer in ‘Limit Section’. Het lichaam in roes, de realiteit onbereikbaar. Moduleset doet verlangen naar meer. Langere tracks, meer materiaal en een eeuwig durende roes. Afsluiter ‘Sor’ staat alvast op eindeloos repeat.
Het is een klankenwereld waar ook Imaginary Forces zich graag in wentelt ook al grijpen zijn in een apocalyptische duisternis verpakte bassen minder diep. Het ritme wilt in chaos. Rolly Porter dacht net hetzelfde. ‘Council Flat’ verandert in zijn handen in een tussen cinematografische klanken geknelde rave-verlangen van laag gespoelde bassen die in de luidsprekers willen ploffen. Een geluid dat smeekt om op een te luid volume door de cinema-zaal gestuwd te worden. Met ‘Shift Work’ sluit Imaginary Forces zich aan bij de metaalarbeiders. Een hinderlijke eentonige bliep en een op industrial geschoeid noise-pallet bijeengehouden door een slaafs ritme. Klanken die botsen, keuzes die moeten gemaakt worden. Ogen sluiten en ondergaan. ‘BDN006’ laat zich minder direct voelen. Het geluid als een comfortzone. Het lichaam kan niet altijd in spanning staan.