Onder andere met zijn uitstekende Vortex Vault serie heeft Andrew Liles pijlsnel een plaats veroverd tussen onze favoriete geluidsarchitecten. Humor is een belangrijk element in zijn collages, maar we zijn altijd op onze hoede wanneer de dingen te lollig dreigen te worden. Precies daarom kan deze samenwerking met Jean-Hervé Peron (Faust) ons minder bekoren. Een reeks verdoofde drumslagen met als titel The Drummer Is On Valium is hoogstens goed voor een kortstondige grijns, gevolgd door de vraag of (en door wie) dit al eerder bedacht werd. De bijdragen van Peron worden in de hoesnotas terecht omschreven als haha & lala, en als we daar nog dada aan toevoegen ben je perfect op de hoogte van de essentie van deze cd. Zo mediteert Peron op alle mogelijke Franstalige versies van zwijg en zit stil. Natuurlijk heeft deze cd zijn momenten van grootsheid in de gouden driehoek drones, collages en waanzin, maar gelet op de immense output van Liles blijven we bij ons oude advies: hoe zwarter de verpakking, hoe indrukwekkender de luisterervaring. Ook Liles maatje Nurse With Wound is in een vrolijke bui. We vermoeden dat Steven Stapleton en zijn vaste schare medewerkers de laatste tijd vooral kleurige cocktails gedronken hebben in loungebars en rokerige jazzketen. De surrealistische collagegekte blijft natuurlijk het fundament, maar op deze cd zijn ritmes en (gast)vocalen opvallend aanwezig. Net als tijdens de live tour van vorig jaar scherpt Nurse With Wound zijn zwarte tanden aan flarden uit onder andere Under The Boardwalk en My Baby Takes The Morning Train. In deze wereld praat Satan met een piepstemmetje en groeit er haar op eieren. Een andere opvallende track is Cruisin For A Bruisin: een beweeglijke mix van verkeersgeluiden en auto-ongevallen op een ritme dat lijkt weggevlucht uit een film van The Blues Brothers. We vermoeden dat deze zijspong naar abstracte jazz voor het nodige hysterische gejoel zal volgen in de wwwereld. Zelf houden we het bij een half geslaagd experiment en een matig album.