We geven het grif toe. We zijn nooit een grote liefhebber geweest van het werk van My Dying Bride, en zullen het met hun nieuwste werk ook niet worden. De band rond zanger Aaron Stainthorpe bestaat sinds 1990 en werd toen in één zucht genoemd met Paradise Lost en Anathema. De zogenaamde grote drie maken een soort doom/gothic/death, waar in het geval van My Dying Bride ook nog eens veel violen en synthesizers aan te pas komen. Geen van deze bands ligt ons nauw aan het hart. We kunnen niet zo veel met hun geromantiseerd gezwijmel en hun bombastische geluid, al geven we toe dat ze in hun genre heel goede platen hebben gemaakt die voor liefhebbers van atmosferisch aandoende treurnis als manna uit de hemel komt vallen. Als we goed tellen is ‘Feel The Misery’ het dertiende album van het kwintet. Stainthorpe heeft een zware tijd achter de rug, mede door het overlijden van zijn vader en wat strubbelingen bij de band. De plaat opent met ‘And My Father Left Forever’, dat ironisch genoeg kort voor het overlijden van zijn vader werd geschreven. De grote emoties spatten dan ook uit de luidsprekers, want Stainthorpe deed de zangpartijen na een rouwperiode voor zijn vader. Die diepe eerlijke emoties zijn zowat het steunpunt van dit album, al hebben we wat moeite met ’s mans stemgeluid. Dat ligt echter volkomen aan ons, want liefhebbers van MDB zullen de vingers tot op het bot aflikken bij de acht lange stukken. De band slaagt er tevens in om, ondanks het episch karakter en de bombast, muzikaal heel wat variatie in te bouwen. De orkestrale stukken staan in contrast met de heavy stukken, waar de deathmetalroots van de band duidelijk tot hun recht laten komen. We zijn nog steeds geen liefhebber na het beluisteren van de plaat, al is ze in zijn niche duidelijk van de grootst haalbare kwaliteit.