Het uitgangspunt voor deze cd voelen we elke ochtend maar al te goed aan: het lome moment tussen slapen en ontwaken, gecombineerd met het pijnlijk omwentelen van een zak vlees en beenderen. We knikken ook goedkeurend bij een titel als Negative Snow, en dan is onze luistersessie nog niet eens begonnen. Al bijna dertig albums zorgt Deupree voor sneeuwvolle ambient door eindeloos uitwaaierende klanken (piano, gitaar) te bewerken, en ze te combineren met drones en ijle elektronica. We zijn altijd op onze hoede om de naam Brian Eno te droppen, maar wat Faint betreft, is de lust wel erg groot. Toch doen we het niet. Wie langdurige en visuele prikkels wil, mag op zoek naar de luxeversie, waarop een bonus cd (de 38 minutenversie van Thaw) gecombineerd wordt met twaalf fotos. Wat de muziek van Deupree onderscheidt van zijn talrijke concurrenten, is het vermogen om elke track te laten leven door er een of ander vreemd voorwerp in te stoppen: een vaag geritsel, een echo van een vallend object enzovoort. Hierdoor lijkt het alsof jouw eigen leefwereld in zijn muziek opgezogen wordt, of zou het toch omgekeerd zijn?