Je zou James Yorkston kunnen kennen als een niet zo interessante singer-songwriter. Hij maakt bepaald niet het soort muziek waar je in Gonzo (circus) op zoek naar hoeft te gaan. Maar zet bassist Jon Thorne en de Indiase muzikant Suhail Yusuf Khan bij hem, en een interessante, fraaie plaat is het gevolg. Dat komt grotendeels door Khan, die mooi werk aflevert. Hij brengt zijn Indiase roots mee, via zijn oosterse zang en prominente spel op de sarangi. Dit instrument uit India heeft maar liefst dertig resonantiesnaren, en dient met een strijkstok bespeeld te worden. Voor luisteraars die minder bekend zijn met oosterse muziek, uw recensent bijvoorbeeld, klinkt het instrument een beetje als een kruising tussen een sitar en een cello. Het instrument eist de hoofdrol op op een paar lang uitgesponnen, (hoofdzakelijk) instrumentale nummers als de opener en de afsluiter. Tussendoor horen we Yorkston wat folkliedjes zingen, en komt er een cover van het merkwaardige Ivor Cutler-liedje ‘Little Black Buzzer’ langs. Dat korte liedje wordt uitgebouwd tot een bijna majestueus nummer, al blijft het refrein wat vervelend. Kahn is de verbindende factor in die diversiteit aan nummers, omdat hij het sterkst zijn stempel op de plaat drukt. Dankzij hem gaat de toenadering tussen westerse folk en oosterse muziek veel verder dan bijvoorbeeld de (overigens sterke) laatste twee platen van singer-songwriter Laura Marling. In afsluiter ‘Blues Jumped the Goose’ duikt er zelfs een Leonard Cohen-achtige gitaarriff op, waar Khan dan zijn fraaie partijen overheen legt, en de toenadering is compleet.