Philipp Münch gaat op zijn vierde soloalbum volop voor de stilistische variatie. Gezien het verleden van deze Duitser in en bij onder andere Ars Moriendi, Templegarden’s of Synapscape mag dat uiteraard niet verbazen. De man heeft ondertussen het sonische spectrum immers danig verkend. (Dark) ambient wordt op ‘Elysium’ even goed afgewisseld met poppy elektronica, inclusief onderkoelde zanglijnen. Openingstrack ‘Temperature Drop’ bijvoorbeeld heeft dezelfde pop noire-feel die een aantal albums van Lassigue Bendthaus zoals ‘Render’ destijds zo kenmerkte. Verder is ‘Is It You?’ een flirt tussen (acid) house en new wave; terwijl Münch met de schrille noise van Fighting Back (Long Version)’ en ‘Hard Working Man’ teruggrijpt naar zijn industrieel verleden. Opzwepende tribale techno is er met ‘Ars Moriendi’; de contouren van IDM worden dan weer verkend in ‘Scanner. Tel daar nog electro bij en het moge duidelijk zijn dat Münch onmogelijk in een vakje te duwen is. Het is onbegrijpelijk, maar vooral onrechtvaardig dat de Belgen Olivier Moreau en C-drík Fermont nooit echt de erkenning hebben gekregen die ze al meer dan twee decennia verdienen. Alle projecten opsommen waaraan ze al dan niet gezamenlijk hun naam hebben verbonden zou ons werkelijk te ver leiden, maar een beperkte greep spreekt liefhebbers van avontuurlijke elektronica ongetwijfeld tot de verbeelding: Imminent (Starvation), Ammo, Torsion, Urawa, Ambre, Dead Hollywood Stars of Tetra Plok. Axiome bestieren ze al sinds 1991 samen, maar het is met ‘L’Avenir Est Un Cerf Teint’ dat ze zichzelf compleet hebben overtroffen. Was voorganger ‘The Smell Of Lava In The Morning’ nog een beetje een ratjetoe van stijlen en invloeden (ambient, acid, IDM, industrial en electro), dan is het nieuwe album veel meer gefocust en vooral consistenter. Alles klopt hier. We kunnen alleen maar herhalen dat Axiome op geen enkele manier moet onderdoen voor het beste werk van Aphex Twin of Autechre. De elf composities zijn boeiend, catchy, melodieus en uitgebalanceerd, de productie is loepzuiver, de ritmes en percussie knapperig, de (sub)bassen broeierig en het geheel baadt in vernuftige details. Voor variatie en diepgang in de drones van het Nederlandse The [Law-Rah] Collective, waarvan Bauke van der Wal de onbetwiste gangmaker is, moet je aan de binnenkant zijn. Aan de boven- of buitenkant gebeurt namelijk (op het eerste gehoor) niet veel. Niet aan de oppervlakte, maar in de kern zit de spanning. Oppervlakkg luisteren levert bijgevolg nauwelijks iets interessants op. Ogen toe en concenteren is dus de boodschap. Op ‘Invocation’, dat het thema rouw behandelt, wordt de helft van de duurtijd uitbesteed aan Cinema Perdu, het eenmansproject van Martijn Peick. Die maakt overigens al enige tijd deel uit van The [Law-Rah] Collective. Een split dus. Verwacht bijgevolg geen stijlbreuk. Beiden evoceren op hun persoonlijke manier een atmosfeer die de leegte die achterblijft na het verlies van een dierbare moet oproepen. Donkere emoties vertalen in muziek leidt al gauw tot dito geluiden en dat is op deze cd niet anders. Het durft bovendien ook wel ‘ns leiden tot clichés en daar ontsnapt ook deze ‘Invocation’ niet aan. Daarvoor is dit duistere pad jammer genoeg al te vaak betreden. Zeker niet slecht, maar nergens opzienbarend.
