Het is misschien geen toeval dat de door een oriëntalistisch perspectief gekleurde compositiestijl van Erik Satie en in zijn kielzog Claude Debussy heden ten dage in Japan sterke voet aan de grond heeft gezet. Ryuichi Sakamoto is één voorbeeld van eigen Japanse bodem, daarnaast is er ook een grote waardering in Japan voor artiesten uit het buitenland van diezelfde neo-klassieke school van piano-muziek, zoals de Spanjaard Mono Fontana. (Sakamoto en Fontana worden beiden door Hashimoto aangewezen als inspiratie.) De grilligheid van met name Saties oeuvre is echter niet bepaald een kenmerk van het DNA van deze ‘neo-klassieke’ loot van de piano-muziek. Integendeel: het gegeven dat Japanese Airlines een stuk van Hashimoto in haar on-board radioprogramma heeft opgenomen lijkt mij in dit verband veelzeggend. Anderzijds karakteriseert dit gegeven wel goed de sfeer van het onderhavige product Earth (ondertussen ook gevolgd door een tweede cd Air die wel een zwaardere tred lijkt te hebben maar qua sfeer – zo is via bandcamp te beluisteren – niet fundamenteel afwijkt van de eerste). Een muziek die, naast veiligheid en geborgenheid, vooral ook comfort uit wil dragen en zich daarbij geheel vormt naar de contouren van de passieve luisteraar, zonder daarbij iets van de luisteraar zelf te vragen. Het is natuurlijk een verlenging van het oriëntalistische perspectief om te opperen dat de Japanse hang naar leegte een belangrijke aantrekkingspool vormt voor de agglomeratie van dergelijke Satie-esque klankschemas. Maar dan is leegte hier met name gemanifesteerd op sociaal, politiek en psychologisch niveau. Voor het overige handelt het hier weliswaar om een Musique d’ameublement; een ameublement echter vanuit de folder van een business-class lifestyleblad dat ver staat van de morsige theaters en de nog morsiger werkelijkheid waarvoor en waarin Satie zelf zijn eigen stukken schreef.