DVA

Emika verbaasde in 2011 met haar debuut ‘Emika’. De Tsjechische artieste was daarvoor vooral bekend om haar geluidsobservaties. Op haar tweede album ‘DVA’ (Tsjechisch voor ‘twee’) vergeet ze haar beatexperiment om zich te werpen op elektronische singer-songwriter. En daar schuift ze aan in het illustere ‘net niet’-rijtje. Natuurlijk zijn we kritisch. Want zo slecht is de eerste song ‘Young Minds’ niet. Licht dubby ritmes en een twijfelend verleidende zang. Maar vanaf opvolger ‘She Beats’ hoor je dat ze veilig speelt. Vage duistere elektro, van alle blijdschap ontdane popsongs, lichtjes aansluitend bij gotische elektroclash. Op ‘After The Fall’ getuigt ze beïnvloed door witch house te zijn. Maar het is allemaal te berekend. Emika is dan ook sound-designer en niet zomaar een zoveelste Miss Kittin. Natuurlijk hangt ze nog steeds eenzelfde dystopisch, ontgoocheld wereldbeeld aan en herneemt ze even haar vorm op ‘Sing To Me’. Maar echt beklijven doet ze niet. Waarom de rest van de wereld haar ‘Wicked Game’ (oorspronkelijk van Chris Isaak) wel plots opmerkt en brandmerkt als single, blijft een grote vraag. Het symfonische ‘Dem World’ getuigt bijvoorbeeld veel meer van eigenzinnigheid en karakter. Maya Jane Coles daarentegen lijkt wel de hitparade na te streven ook al is ‘Comfort’ niet het alles verpletterende debuut dat je van haar zou verwachten na bijvoorbeeld ‘Get Away’ of de wereld op zijn kop zettende ‘DJ Kicks’-plaat. Op ‘Comfort’ grijpt ze als vanouds naar de house uit de jaren 1990, maar zet ze dermate in op vocalen, dat de beats naar de achtergrond worden verwezen en ze twijfelt tussen een clubgeluid, een fuifmoment of huiskamer-house. De single ‘Everything’ deed haar nog even kant kiezen voor het popgeluid van The Knife. Openingstrack ‘Comfort’ is het verplichte vocale house-nummer dat weliswaar inslaat als een bom maar te gewoontjes klinkt. Een truc die ze tot vervelens toe herhaalt op elk nummer en iedereen geboren voor 1990, een irritant déja-entendu-gevoel doet krijgen. Het is wanneer Maya Jane Coles de donkerste registers opentrekt zoals bijvoorbeeld op ‘Burning Bright’ of ‘Blame’ ze verplichte zaterdagmiddagkost lijkt te worden. Een wereld die nooit je Gonzo (circus)-dienaar beroerde, maar ongetwijfeld elke discotheek in rep en roer weet te zetten. Is het slecht? Nee, maar hier bewijst ze ook dat de jaren 1990 haar te nauw aan het hart liggen om echt te durven verbazen. En dat deed Maya Jane Coles als jonge debutante wél op haar eerste 12inches.

tekst:
Katrien Schuermans
beeld:
Emika_DVA
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!