Op de laatste dag van 20 jaar dunk!festival ontbrak het zeker niet aan de stevige fond van ‘klassieke’ postrockbands, maar extra welkom waren buitenbeentjes De Mannen Broeders, heerlijk puur was James Blackshaw, Khan zorgde voor rock ’n roll, en Year Of No Light voor – hoe kan het ook anders – catharsis.
Maar eerst Black Narcissus, een duo van drums en basgitaar. Al spelen ze in een heel ander register dan furieuze duo’s als Lightning Bolt. Hier gaat het er allemaal wat subtieler aan toe. De bassist gebruikte zijn bas al eens als gitaar, voor een extra warme sound, maar even goed als een bas met maximale treble. In de ‘refreinen’ hoorde je de combinatie, en het was toch wat vreemd om de hoofdmelodie niet live gespeeld te zien worden. Maar wie de ogen sloot, hoorde een vlekkeloos harmonisch geheel. Black Narcissus is niet de band van de grote gebaren en dit moet geen anderhalf uur duren, maar niettemin: een prima opwarmer.
Treebeard mocht daarna nog eens duidelijk maken dat we op een postrockfestival zaten. Muzikaal was het allemaal zeer degelijk zonder meer. Pakkend waren wel de bindteksten, en dat wordt hier erg geapprecieerd.
James Blackshaw is er de man niet naar om met veel tralala op het podium te verschijnen. Hij maakt pure muziek, en daarvoor kunnen een akoestisch versterkte gitaar en een stoel volstaan. Heel kwetsbaar, maar met het vakmanschap van Blackshaw hoeft dat geen bezwaar te zijn. Je wordt al snel meegezogen in zijn tollende mantra’s, en dat kan ruimschoots volstaan. Jammer dat we de trance moesten doorbreken, want we moesten nog even gaan kijken naar Stories From The Lost. Wie ze zich nog herinnert van de beginjaren zal geen gezicht meer herkennen, want die werden stuk voor stuk vernieuwd. En het geluid? Dat klinkt niet fundamenteel anders, op de kenmerkende zang na. Zeker een troef, dat laatste, maar wij moeten nog wat wennen.
Men had ons gewaarschuwd dat we I Hear Sirens, op het eerste gehoor een doorsnee postrockband, niet mochten onderschatten, en inderdaad, dit klonk lekker. De verhouding emotie versus brute riffs zat goed. Het mag kraken, het mag exploderen, maar de melodie blijft heilig. Pluspunten voor de bassiste die tijdens het musiceren een halve limbo kon dansen. Nog niet eerder gezien.
Intussen was het voorbij etenstijd, maar er moest nog even gevast worden, want De Mannen Broeders serveerden hun auditieve ‘Sober Maal’ – de naam van hun debuutplaat – in de Theaterzaal. Aan de draailier: Colin H. Van Eeckhout. Aan de banjo: Tonnie Dieleman, beter bekend als Broeder Dieleman. Al bleef het niet bij die uitgeklede muziek: de voorstelling werd gekruid met dialogen, verhalen, bindteksten en poëzie in diverse soorten Vlaams. De muziek zelf werd dan weer verder aangekleed door een vaste toetseniste, en volgens de noden een afgemeten koortje van drie stemmen sterk. Geen openingsgebed: “We hoan eroan behennen” was de binnenkomer, en daarmee was de toon gezet. Dit was vermakelijk in de beste zin van het woord. Het evenwicht is broos, maar het zat vanavond overal perfect: het evenwicht tussen leutig en eerbiedig, toegankelijk en raar, mooi en scheef. Dit was sacraal maar ook volks en poëtisch, en elk van die elementen is onmisbaar in het geheel. De finale was knap, de korte coda erachteraan het opstapje naar het wereldse avondmaal.
Het Australische Khan had – zoals wel meer bands hier – geen nieuwe plaat voor te stellen, maar het was fijn om ze eindelijk eens live te zien. Het drietal is na een jarenlange carrière in de luwte perfect op elkaar ingespeeld, en bracht een geluid dat we nog niet veel gehoord hadden op deze twintigste editie. Stonerriffs, maar van de groovy soort, met een flinke laag psychedelica – en een klok van een stem die ook metalriffs naar een hoger niveau tilt. Ook in de live-set geen spoor van nieuw werk: het werd een carrièreoverzicht met nummers van hun drie laatste platen. Toch even gecheckt: er ligt een nieuwe plaat klaar, maar die is ten vroegste voor eind dit jaar. Na het lang uitgesponnen ‘Control’ uit ‘Vale’, waarop het heerlijk meedeinen was, werden we meegezogen in de kolkende stroom richting merchandise-stand. Het trio had zijn volledige discografie meegesleurd uit Australië, en de voordeelpakketten vlogen de deur uit. Eén citaat nog van een gulle klant: “eindelijk rock ’n roll!”
Het Franse Year Of No Light heeft een devote schare fans, en ondanks de ondoordringbare muziek en de lange pauzes tussen hun schaarse platen, groeit die aanhang nog gestaag. Fantastisch toch dat de integrale uitvoering van een hermetisch vierluik als ‘Ausserwelt’ hier als een verkoopsargument geldt. Net zoals Cult Of Luna gisteren geen kapsones bij dit zevenkoppige gezelschap: ze vonden het zelf ook bijzonder, brachten geen Holle Angelsaksische Bindteksten (nochtans een genre op zich), en feliciteerden het dunk!festival met zijn verjaardag. En ook zij zijn het niet vergeten dat ze al eerder op het festival stonden, toen nog op een bescheidener maar daarom niet minder speciale plek, op het toenmalige bospodium. En dan de muziek: machtig, het moment waarop de twee drums invallen op het tijdloze ‘Hiérophante’. Heerlijk, de toegift ‘Alètheia’ vanop hun meest recente plaat. En afgesloten werd er daarna weer met nog een langdurige mokerslag: ‘Stella Rectrix’ uit ‘Tocsin’. Maar vergis u niet: Year Of No Light speelt loepzuiver -loepzuiver tot het gevaarte niet meer in te tomen is en recht op de muur afstormt. En einde.
Was dit nu een ultieme editie, die het festival (al dan niet eenmalig) naar een hoger niveau tilde? Ach welnee. Met de clubshows vooraf is de muzikale balans van dit feestjaar zeker positief, dat wel. Maar voor het overige gaat het dunk!festival gewoon gestaag voorwaarts, behendig genoeg om in te grijpen waar het moet. Ja, er waren minder zalen, en die waren niet allemaal in hetzelfde gebouw, maar gezien het mooie weer waren die korte wandelingetjes tussen twee catacomben een meerwaarde. Laat je de festivalbezoeker kiezen tussen die wandeling in de openlucht en het hersenloos marcheren op de trappen van weleer, dan wordt het wellicht toch de wandeling. Ook was er weinig keuzestress dit jaar: een hele show uitzien was vanzelfsprekender dan de laatste jaren. Als ontmoetingsruimte, belangrijk op een festival, had de foyer van de Theaterzaal dan weer heel wat troeven, met zijn daglicht en doorgang naar het terras. En waren er geen dunk!bekers meer? Dan verscheen er dunk!bier op de drankkaart.
Op het muzikale vlak bleek nog maar eens hoe belangrijk een geslaagde hoofdact is om de dag bevredigend af te sluiten. Cult Of Luna en Year Of No Light slaagden met glans. Het drieslagstelsel clubshow-clubshow-theatershow werkte ook wonderwel, met een derde van de tijd de combinatie van zitpauze en variatie. Hoe meer de troeven van de Theaterzaal uitgespeeld worden, hoe beter. De Complete Show van De Mannen Broeders: heerlijk. Vleugelpiano’s: laat maar komen. Blijft ook belangrijk: investeren in de toekomst. An Corporation en Overhead, The Albatross zetten zich elk op hun manier met één show op de kaart. Ha, en herlanceer eens een vergeten band: Junius was er pal op, dit jaar. Tot de volgende keer!
Gezien: dunk!festival 2025, zaterdag 31 mei 2025