Frahm en Mehldau zijn reeds vrienden sinds hun prille jeugd, toen ze samen hun vinylverslaving botvierden in hun exploratietocht naar de diepe krochten van de jazzmuziek. Ze musiceerden ook toen al geregeld samen, maar tot een plaat met duetten was het tot op heden nog niet gekomen. Frahm is klassiek geschoold en speelde zowel piano als bashoorn alvorens over te schakelen op tenorsaxofoon. Mehldau verwierf reeds eerder grote faam binnen het jazzcircuit met zijn virtuoze pianospel. Terwijl Frahm twee soloplaten uitbracht op het kleine Palmetto, kent Mehldau meer succes bij Warner. De twee dreven echter hun zin door, en maakten uiteindelijk hun tienerdroom waar. Het resultaat is een zachtaardige maar uitermate mooie en boeiende jazzplaat, waarbij Mehldau een uitstekende begeleider blijkt te zijn voor de escapades van zijn kompaan. Een aantal klassiekers krijgen een eigen touch mee: Round Midnight van Thelonious Monk oogst twee geslaagde interpretaties, Turnaround van Ornette Coleman lijkt wel speciaal voor hen gecomponeerd. Het titelnummer, oorspronkelijk van de hand van Billie Holiday, wordt ingezet met heel delicate pianoklanken, waarna Frahm zijn saxofoon laat overlopen van melancholie, perfect de feel van het origineel vattend. Dat de beide heren beïnvloedt zijn door pop en rock bewijst hun versie van de Beatles-klassieker Mother Natures Son. Precisie gaat samen met de nodige virtuositeit op deze plaat, wat een juweeltje oplevert van twee mannen die elkaar muzikaal perfect aanvoelen.