Elektronica en postpunk, gemengd met flinke scheuten waanzin, alcohol en onbevangenheid: dat was de cocktail waarmee de Brazilianen van CSS met hun debuut buiten elke verwachting aansloegen. Twee jaar lang hebben ze clubs in de hele wereld afgeschuimd. En dat heeft zijn tol geëist: een manager die met de centen verdwijnt, een bandlid dat het vriendinnetje is van die boef en prompt de band verlaat, de overige bandleden die hun thuisstad São Paulo verruilen voor Londen en New York. Om maar te zeggen: zoiets komt de creativiteit en spontaniteit meestal niet ten goede. Komt daar bij dat de tweede plaat meestal de moeilijkste is. ‘Donkey’ kan namelijk de verwachtingen niet helemaal waarmaken. Je leest het al af aan de songtitels, die zijn minder gek dan op het debuut. CSS doet pogingen om ernstiger genomen te worden. Zangeres Lovefoxx tracht ook echt te zingen en de songs rocken meer dan op het debuut. En toch slaat het geheel niet echt aan. Op hun best blijft CSS als de elektronica weer op het voorplan treedt, zoals in ‘Let’s Reggea All Night’ of ‘Mov’e’. Dan is het gewoon weer fuiven geblazen. Dat is in essentie toch waar het deze band om te doen is: pretentieloos vertier voor de indie’s. Maar voor een derde album zal CSS wellicht toch uit een ander vaatje moeten tappen.