De Utrechtse slowcoreband This Leo Sunrise gooit nu alweer zo’n tien jaar hoge ogen in de Nederamericana-marges. Met talloze grootse optredens en verschillende fraaie releases op hun naam, zijn ze toch altijd een beetje een gekoesterd Utrechts geheim gebleven, deels door niet geheel navolgbare carrièrekeuzes. Zo besloot de band na vierde plaat ‘Spoken’ uit 2012, een prachtig ingetogen hoogtepunt, niet te touren maar een hiatus in te lassen. Of ze echt terug zouden komen was zelfs niet helemaal duidelijk. Maar redelijk uit het niets is daar dan toch ‘Do Not Always See’, waarop ze enkele nieuwe wegen uitproberen. De pauze lijkt de band qua samenspel nog dichter bij elkaar gebracht te hebben. De arrangementen zijn een genot om te horen. In nummers als ‘Macrocosmopolitans’ en ‘Half Light’ zet het vijftal heerlijke grooves neer, waarin de twee gitaren en viool zo fijn in elkaar vlechten dat het soms lastig is te bepalen wie wat speelt. Dit hervonden instrumentale zelfvertrouwen leidt ook tot diverse passages waarin de band harder rockt dan ooit. Een geluid dat echter niet altijd even goed past bij de liedjes. In de twee openers ‘Adam’ en ‘Shards Of Glass’ trekt de band hard van leer, maar waar zo’n aanpak vraagt om een grootse climax, hebben beide liedjes eerder een neerwaartse beweging; van een ruig, triomfantelijk begin naar een ingetogen, bijna verslagen klinkend einde. Dat is jammer, want wat goed ingepaste post-hardcore-invloeden zouden de band zeker goed staan. Het zeven minuten durende ‘Half Light’, met zijn grootse finale, biedt dan eindelijk de ontlading die de hele plaat lang belooft wordt, en smaakt naar méér. Nu voelt ‘Do Not Always See’ als een iets té vroeg uitgebrachte ontwikkeling op weg naar iets nieuws. Een voorzichtige stap naar een hopelijk nog gedurfdere, grootse toekomst.
