Met zijn ‘Die Nostalgie ist auch nicht mehr das was sie früher einmal war’ heeft Max Müller alvast een bijzonder originele albumtitel op zak. Het lijkt een grapjurk als je dat zo leest en helemaal wanneer je zijn biografie er op naslaat. Maar het blijkt wonderbaarlijk waar, dat hij ooit deel zou uitmaken van Duitse punkgrootheden Die Ärzte, maar toen Müller alsmaar niet kwam opdagen in de oefenruimte zijn de anderen maar als trio verder gegaan. En dan in 2001, Müller brengt met zijn band Mutter het album ‘Europa Gegen Amerika’ uit, vlak voor 11 september. Dat schijfje verdween dus snel in de vergetelheid. Gelukkig is Müller te productief om ermee te zitten. Niet alleen is hij druk met Mutter, ook componeert hij voor theater en film. Op dit soloalbum is die filmische sfeer goed te horen, maar hij waagt zich ook aan meer conventionele vormen waarin hij zelf zingt. Het schijnen meesterwerkjes te zijn, die teksten, maar helaas ontbreekt het tekstvel en ons Duits is verre van native om er veel van te onderscheiden. Dan de sfeer maar op ‘Die Nostalgie’; die is vaak duister, maar mooi genoeg om ook verstild genoemd te mogen worden. Een nostalgisch album.