We zagen een paar maanden geleden het Kortrijkse Vvounds live aan het werk, en zagen bevestigd wat we al wisten: dit is een wereldband die vunzige sludge met snoeiharde hardcorepunk weet te verenigen. Zanger, tja, het is maar een woord want Jenci Vervaecke stoot eigenlijk meer een resem klanken uit dan echte woorden, kan geen seconde stil staan en hotst het podium rond, opgefokt door de woeste storm muziek die hem omringt. Vvounds brengt vooral nummers van nauwelijks een minuut. Korte, krachtige en explosieve songs met een hoge destructiviteitsfactor. Na onder meer een split met Amenra en enkele singles heeft het kwartet nu eindelijk een langspeler klaar. En wat voor een maniakale aanval is dit geworden! Opener ‘Never Change’ zet meteen de toon. Alle remmen los, Vervaecke als een gek optornend tegen de martelingen die het resterende trio (gitarist Simon Pertz, drummer Pieter Blancke en bassist Kristof Mondy, ex-Amenra) zijn instrumenten aan doet. Hier en daar houdt Vvounds zich een klein beetje in. Het is een kwestie van niet na tien minuten al klaar te zijn met de plaat. Al hebben ze er nog iets op gevonden. Hun aandeel in de ‘The Abyss Stares Back’-serie, een reeks uitermate interessante splits op Hypertension, is namelijk na de elf nieuwe nummers gezet. Daardoor kunnen ook degenen die nog onbekend zijn met het oudere werk, meteen een deel van de chaoscore-schade inhalen. Een half uur genieten is dit, met alle kranen negativiteit helemaal opengedraaid. Een zwarte ballon krijg je er gratis bij. Het Gentse trio Partisan, bestaande uit Cedric Goetgebuer (gitaar, zang, ook Rise And Fall), Ivo Debrabandere (drums, ook Oathbreaker) en Thijs Goethals (bas, ook Maudlin) kiezen resoluut voor postpunk met een hoek af. Geen heftige hardcore zoals we in eerste instantie zouden verwachten, maar postpunk die al eens lonkt naar vroege Gang Of Four en Wire. Het geluid is introvert en donker, met ijle zang en een belangrijke rol voor de bas, die de sound helemaal draagt. Partisan kiest er echter voor om hun nummers, vier zijn het er, bijna elke keer te laten ontsporen met noisy en weerbarstige fragmenten tot gevolg. Zeker in ‘Children In Love’ zijn ook duidelijke invloeden te horen van Ride en The Jesus And Mary Chain. Jengelende shoegaze voor gevorderden, die gelukkig door hele goede postpunk wordt omringd. Probeer afsluiter ‘Public Humiliation’ en geniet met volle teugen. Het trio State Of The Pigs uit Hemiksem debuteert met een zes nummers tellend schijfje waarop ze hun onvrede met de huidige maatschappij in tekst en muziek naar buiten brengen. Patrick Laforce, Dennis De Meyer en Robbert Leys houden ongetwijfeld van het geluid van de vele Dischord-bands of klasbakken als NoMeansNo en Victims Family. De plaat ademt de geëngageerde punk van voornoemde bands zonder dat het trio gedateerd klinkt. Het wordt met dermate veel overtuiging en engagement gebracht dat State Of The Pigs ongetwijfeld ook over de landsgrenzen terecht kan. Door toevoeging van wat samples en rustpunten klinken de nummers efficiënter dan veel bands die maar blijven rammen. Dat Consolidated-actig stukje op het einde van ‘Raise The Flag’ snappen we echter niet zo goed, maar goed. Alleen te bestellen via hun Facebookpagina, voorlopig toch.