Degenen die de cassette nog in de hoogtijdagen van het goedkope massamedium hebben meegemaakt, koesteren over het algemeen geen warme gevoelens meer voor de uit magneetband bestaande geluidsdrager. Veel te veel zoeken, veel te snel kapot, veel te veel geluidsverlies, wat is kant A en wat kant B. Maar je moet er wat voor over hebben om hip te zijn tegenwoordig, om op te vallen en de bezitter te zijn van kleinschalig uitgebrachte muziek – in een onhandige vorm die niemand meer wil.
Afijn, Takahiro Mukai doet er in ieder geval iets leuks mee, op de keurig verdeelde zes tracks van Des Crampes draait hij hoorbaar lekker aan de knopjes van een synthesizer, met stevig pulserende blieps als dragende achtergrond. Liefhebbers van acid-house kunnen hier waarschijnlijk ver in meegaan. Jammer dat je het op- en neerdraaien zo duidelijk hoort, maar verder spreekt hier echt liefde voor het analoge geluid in door.
Adrien Kanter en Richard Frances uit Parijs vormen JUJU dat eveneens de acid-gedachte hooghoudt, maar dan vermomd in een technojasje. Erg origineel is het allemaal niet, met vaak plompe en vierkante ritmes en dezelfde, terugkerende synthlijntjes, maar uiteindelijk doet alles wel zân werk en gaat de luisteraar skyhigh, vooral als er geen ritmes worden gebruikt.
Adrien Kanter in zân eentje is Acid Fountain, al maakt hij dan weer wel gebruik van JUJU-kompaan Richard Frances voor het artwork. Wederom acid, maar nu wat steviger en rechtlijniger in de leer. Ook meer richting house, spacedisco en symfonisch, en toch minder trippy dan JUJU.
Heel andere koek is Essais Haikustiques. Stephanie Daoud schreef de teksten, de spaarzaam toegepaste muziek is van Uzu en La Ronde, de Franse stem van de al wat oudere Zwitserse actrice en operadirecteur Marthe Keller. Een samenwerking die een mooi geheel oplevert, met vooral het ronde, mysterieuze en soms percussieachtige stemgeluid van Marthe Keller.