Jesse Siminski of Heartthrob heeft wat met schilderkunst. De technoproducer titelde zijn eerste 12inch op Minus Time For Ensor en brengt nu op datzelfde label zijn debuutalbum Dear Painter, Paint Me uit, daarmee niet alleen verwijzend naar een schilderij van Martin Kippenberger, maar ook naar een overigens schitterende groepstentoonstelling uit 2003. Siminski zelf schildert het liefst met klanken en doet dat bij voorkeur zo beheerst mogelijk. Zijn geluidenpalet is nochtans rijkelijk gevuld, maar hij verkiest repetitieve toetsen boven een exuberante behandeling. Precies door die rijkdom aan gehanteerde geluiden, maar ook door de meesterlijke compositie en vooral door de aanstekelijke ritmiek van zijn beats, bassen en goedgetimede hi-hats, wordt het werk van Heartthrob nooit droog of al te cerebraal. De in Parijs wonende Amerikaan gaat in veel gevallen uit van een riedeltje: enkele noten achter elkaar die een aanstekelijk deuntje vormen. Dat werkt hij dan uit door toevoeging van besmettelijke beatpatronen en hypnotiserende klanken. De eerste single Signs is een perfecte illustratie en zal deze zomer zijn werk ongetwijfeld doen op menige party. Het pleit voor s mans beheersing en gehoor dat hij deze melodiepatroontjes vormt met een ideaal gekozen sonoor spectrum en dat hij net voldoende variatie aanbrengt, zodat de tracks nooit vervelen. Bovendien maakt dit van Dear Painter, Paint Me een relatief bijzondere release voor het minimallabel Minus aangezien de muzikaliteit niet werd opgeofferd aan purisme. Dat zorgt er ook voor dat er heel wat sfeer en stemming wordt gecreëerd: terwijl een nummer als Slow Dance donker en plomp is, is het eerder genoemde Signs monterder. Onmiskenbaar de sterkste track is echter Confession dat je bezwerend meevoert naar de verste hoeken van je eigen psyche. Een chef-doeuvre… mompelt de criticus alvorens de salon te verlaten.