De uitvalsbasis voor Cataya, met leden uit het grensgebied van België en Duitsland en een verdwaalde Spanjaard, is Aken. Het collectief, de bende prefereert deze term boven groep of band, werd in 2014 opgericht en telt inmiddels zes leden die allen hun logste beentje hebben voorgezet voor het maken van hun vier nummers tellende debuut. Het uitgangspunt is een mengeling van postrock en postmetal waarbij de keuze is gevallen op puur instrumentaal tekeergaan. Uit de postrock neemt Cataya vooral de explosieve structuren over, waarbij het zestal zelden gebruik maakt van het stille naar harde, maar grotendeels bij het harde en stevige blijft hangen. Daardoor klinkt Cataya meer metal dan veel van de genregenoten, met in ‘Ascended From The Depth’ en ‘Tal Sperre’ uitstapjes naar snelle black metal zoals die op Wiegedoods debuut ‘De Doden Hebben Het Goed’ viel te horen. De uitgesponnen stukken, allen tien minuten en meer, denderen meedogenloos voort. Cataya laat weinig ademruimte maar plamuurt zijn nummers helemaal dicht, wat tot een dreigende en beklemmende sfeer bijdraagt. Cranial uit Wurzburg spruit voort uit Omega Massif, een band die nooit de erkenning en waardering ontving die ze verdienden. De drie leden zwermden uit en vormden elk een band. Phantom Winter en Blacksmoker gingen Cranial vooraf, waardoor nu elk lid van het oorspronkelijke trio zijn eigen project runt. En we kunnen alleen maar stellen dat gitarist Michael Melters met zijn nieuwe kwartet zijn vroegere bandmaats meteen naar de kroon steekt. Hun bands zijn namelijk al net zo massief indrukwekkend als de twee nummers (samen toch twintig minuten) die op dit debuut zijn gestanst. Sludge en postmetal smelten mooi samen in twee epische nummers waar alleen de zang volledig in het postmetalstraatje zit. Gelukkig stoort de brul nergens en is de inventiviteit van de twee gitaristen en de ritmesectie voldoende groot om zelfs het kleinste misstapje te versluieren.