Na de relatief rustige start van opener ‘Da qui ai caraibi’ breekt met titelnummer ‘Dea’ pas echt de Italiaanse feestmuziek van gezelschap Mau Mau los. De Turijnse band bedient zich van gekende ingrediënten: zonnige blazers, sporadische elektronica en exotische percussie op een stevig bedje van pop en rock. Om een dergelijk vol geluid te bereiken, nodigt het driekoppige gezelschap maar liefst vijfentwintig gastmuzikanten uit – die onderneming werpt dan ook haar vruchten af. Mede dankzij de Italiaanse teksten zit de sfeer er vanaf het eerste moment in en niet zelden doet het totaalgeluid denken aan die andere Italiaanse grote naam – Roy Paci. Op zich hoeft dat geen verwondering: zelfs in het begin van Mau Mau’s carrière (zowat rond 1992) leunde hun sound dicht aan bij dat van Manu Chao en kompanen. Ze serveren hun liedjes met net iets minder zwier, maar dat neemt niet weg dat hun nieuwste nog altijd met kop en schouders boven het doorsnee aanbod van wereldmuziek uitsteekt. Reden daarvoor vormt de prima balans tussen de snellere feestnummers, enkele wat melancholischer getinte ballades (‘Bentornata Nel Campo’), alsook de her en der verspreide Braziliaanse invloeden (‘Qualcuno verrà da te’) – ongetwijfeld het resultaat van hun vakantie doorheen het Zuid-Amerikaanse land. Behalve de wat flauwe protestsong tegen Berlusconi (‘Cannibal’), is deze warme plaat over de ganse lijn geslaagd.