Ivo Papasov gold altijd al als een aparte figuur in de jazzmuziek juist omdat hij er zo weinig mee te maken had. Zijn achtergrond is de Balkan-feestmuziek. Met de orkestjes van Papasov kon er weinig mis gaan. Wilde je uit je bol tijdens een huwelijksfeest of tijdens de viering van wat dan ook, dan huurde je Papasov in. Succes gegarandeerd. Festivals van wereldmuziek en jazz maakten daar de afgelopen jaren veelvuldig gebruik van.
Papasov speelde klarinet en sopraansaxofoon en leidde zijn orkestjes met verve door de meest typische Balkan-muziekjes. Op Dance Of The Falcon gebeurt dat ook. Maar op de één of andere manier heb ik hem en zijn medemuzikanten nog nooit zó jazzy gehoord. De meester improviseert dat het een lust is en laat zich inspireren door zijn orkestje (in vol ornaat 22 muzikanten sterk). Inhoudelijk laat hij zich leiden door plaatselijke sferen, waardoor je je als luisteraar nu eens in Griekenland en dan weer op een Hongaarse poesta waart. Maar daar blijft hij nooit lang, want hij gaat voortdurend zo zeer los, dat het landschap pure jazztrekjes krijgt.