The Manikins uit Zweden zijn stilaan volwassen aan het worden. De soms nog puberaal aandoende punkrock van hun debuut is op dit vierde album nauwelijks aanwezig. Het geluid is een beetje opgeschoven richting powerpop, maar de typische gitaarexplosies van deze punkrockers zijn nog steeds ruimschoots aanwezig. Twaalf liedjes in iets meer dan een half uur is wel net genoeg. Het probleem met The Manikins is dat alle nummers heel erg op elkaar gelijken, maar dat is een euvel waar gelijkaardige bandjes als Los Chicos, The Radio Reelers, The Marked Men of The Makeouts ook wel eens aan lijden. In een donker hol met een klein podium is deze band echter een feest voor oor en oog. (www.the-manikins.com) Uit Arnhem komt het duo Lo-Lite, wiens plaat al een tijdje uit is op vinyl, maar nu eindelijk, voor degenen onder u zonder platendraaier, ook op cd is verschenen. En heeft u daar iets aan, dat deze plaat nu ook op een zilveren schijfje werd gebrand? Jazeker. Live schijnen de twee heren ongelooflijk uit de bol te kunnen gaan, en we geloven dat graag als we deze plaat voor de zoveelste keer zijn rondjes laten draaien. Mensen die met bakken kunnen genieten van deltablues met weerhaakjes zoals The Gories, Doo Rag en Oblivians die maakten, en net zo goed de resem onemanbands op Voodoo Rhythm kunnen smaken, dienen deze plaat onverwijld aan te schaffen. Opener Do The Right Thing zet meteen de puinbluestoon: rammelende gitaren (Lo), dito drums (Lite) en zang (Lo) en de heren zijn vertrokken voor een half uur overstuurde rammelblues. (redloungerecords@gmx.de). Het in Los Angeles residerende French Semester is een band bestaande uit leden van over de hele wereld. Met vier zijn ze, en ze komen alle vier uit een ander land: Mexico, India, Vietnam en een Brit. Toch vinden ze een gemeenschappelijke muzikale taal die hen leidt naar bijna perfecte sixtiespop, maar dan met een attitude zoals die in de indierock gebruikelijk is. De vijftien liedjes liggen een beetje in de lijn van de vroege Shins en Guided By Voices ten tijde van de plaat Bee Thousand. Achterovervallen van deze plaat doen we echter niet, want daarvoor klinken de liedjes te gepolijst, te braaf, misschien te zomers ook voor onze donkere ziel. Een leuk achtergrondplaatje bij een stevige cocktail en een kreeftje of drie onder de blakende zon.