Op zijn debuut ‘Spanish Breakfast’ (2009) liet Rone een fris, Frans antwoord horen op de minimalistische techno uit Duitsland. Opvolger ‘Tohu Bohu’ overtuigde al een pak minder, door zijn vlakkere geluid en de gasten die weinig bijbrachten. Voor de opnames van ‘Creatures’, plaat nummer drie, nodigde deze Erwan Castex opnieuw vele gasten uit in de studio. Onder hen Bryce Dessner van The National, François Marry van de band François and The Atlas Mountains en de Japanse trompettist Toshinori Kondo, die je misschien nog kent van zijn samenwerkingsplaat met DJ Krush. Castex ruilde Berlijn opnieuw in voor Frankrijk en dat had een grote invloed op ‘Creatures’. Zo draagt het album duidelijke stempel van de Franse school, en is het beïnvloed door de grootse synths van Jean Michel Jarre en recenter Etienne Daho, die ook meewerkte aan ‘Creatures’. Rone kiest voor een weids geluid, zo is ‘Mortelle’ met zijn trage ritme, statische synths en verheven blazers een avontuurlijke trip. Ook ‘Sing Song’ wordt gedragen door dezelfde grandeur van symfonische elektronica. ‘Memory’ brengt donkere triphop, met een ritme dat leentjebuur speelt bij dat van Massive Attacks ‘I Against I’. Dit nummer is een van de meer minimale van ‘Creatures’ en hierdoor ook een van de betere. Op andere momenten hoop je dat de stroom de afgelopen maanden toch even zou uitgevallen zijn en Rone zich iets meer op de essentie van zijn nummers zou toegelegd hebben. Nu gaat er in alle pronk en opschik veel verloren en is ‘Creatures’ bij momenten zelfs wat vermoeiend. Wie beter hoofd- van bijzaak kan onderscheiden is Paul Borchers. De Nederlander drumde al bij Soft Posh en Black Door Mine en brengt nu zijn eerste ep uit als YobKiss op het Haagse label Grond Records. Op het amper drie nummers tellende ‘The Light’ krijgt hij assistentie van de Japanse zangeres Yuko Hazama. Het titelnummer koppelt kloeke elektro aan gitaren die weggelopen lijken uit een Italiaanse spaghettiwestern. ‘Dancing Ghost’ wordt donkerder ingekleurd, door synthpatronen die refereren aan het stevigere EDM-werk van Front 242. Afsluiter ‘Black Void’ is een echte Slow Burner, met veel oog voor detail en opbouw. Op basis drie nummers is het moeilijk om een echte conclusie te trekken, maar wij zijn wel benieuwd naar een langspeler van YobKiss, én naar hoe Borchers deze viriele elektro-excursies naar het podium zal vertalen.