Af en toe kom ik een plaatje tegen waarvan ik denk: eeuwig zonde dat niet veel mensen dit zullen horen. Niet omdat het een perfecte popsingle is, of een krachtig rockend relaas, maar omdat je zelden zon intieme balans tussen wanklank en harmonie tegenkomt. De Fransman Christophe Bailleau slaagt erin om met minieme middelen een aardig spanningsveld te creëren. Het terrein waarop Bailleau zich begeeft mag dan al ruimschoots verkend zijn door Fennesz, Tim Hecker en Gas, hij weet er toch een extra dimensie aan te geven op Cosmet Nihil. Het is de kwetsbaarheid van de stukken, alsof elk nummer vecht tegen een verdrinkingsdood. Waterige ruisbellen schieten schichtig door de ruimte. Je voelt het water haast stijgen. De emotie is duidelijk hoorbaar. Zachte ruis, krakende piepjes, een achtergrond van goedaardige drones. Muziek die je aandacht verdient. Het Franse label Le Cri de la Harpe doet er goed aan dit album wijds te verspreiden. Deel uw rijkdom lieve mensen.