Confusion levert wat het belooft: verwarring.
Wat Phroq (artiestennaam van de Zwitser/Spanjaard Meirino Francisco) op Confusion doet, is te vergelijken met wat John Cage in de jaren zestig geleden deed: vragen stellen als wat is muziek?, wat maakt het dat geluid muziek wordt en waar houdt muziek op muziek te zijn?.
Hoe het antwoord ook luidt, Confusion is een van de meest indrukwekkende en boeiende cds die ik in lange tijd heb gehoord. En ondanks de onalledaagse (of juist nadrukkelijk alledaagse, maar dan wel nagenoeg onbekende) klanken waarin Phroq de luisteraar onderdompelt, is het een schijf die de afgelopen maanden opvallend vaak de weg terug heeft weten te vinden naar mijn cd-speler.
Meirino Francisco maakt als Phroq al tien jaar elektronische muziek en soundscapes. Zijn fascinatie gaat daarbij uit naar noise in alle facetten. Op Confusion verdiept hij zich in de basis van noise en treedt daarmee in het voetpad van de inmiddels 73-jarige Nederlandse componist/ en muziekfilosoof Dick Raaijmakers.
Wat gebeurt er als je geluiden ontleedt? Of: Wat gebeurt er als je een klank zodanig uitversterkt, dat de bron onherkenbaar is? Kan er dan nog sprake zijn vamn muziek?
Bij Raaijmakers leidde dit soort vragen tot ingenieuze klankinstallaties. Eén daarvan behelsde een microfoon die, aangesloten op een geluidsinstallatie, de klank van vuur opnam. Die installatie eindigde met totale stilte nadat de microfoon was verbrand.
Phroq verkent op Confusion vragen als: Wat gebeurt er in een drankblikje? En: Wat hoor je als je een contactmicrofoon in je vuist fijn probeert te knijpen? Of, niet minder interessant, stel dat ik iets op mijn computer aansluit, wat eigenlijk niet kan, hoe klinkt dat dan?
In de praktijk bieden de negen proeven die Phroq op Confusion heeft verzameld een fascinerend beeld van klankmanipulatie. Soms suddert er een zacht gepruttel en geknetter op de achtergrond, waarna de klanken als bij een vulkaan plotseling tot uitbarsting komen. Ook na vele keren beluisteren, overvallen die uitbarstingen me, en zorgen er elke keer voor dat ik op het puntje van mijn stoel zit, bang iets te missen, bang meegezogen te worden met de klanken.