Poison Idea afgeschreven? De band overleden aan de zoveelste bezettingswissel? Vergeet het maar. Het is niet omdat Tom ‘Pig Champion’ Roberts er in 2006 definitief de brui aan gaf, letterlijk dan ten dode opgeschreven, dat het heilige vuur van Jerry A en kompanen zou zijn uitgedoofd. Akkoord, het is de eerste plaat sinds het overlijden van zijn maatje. En toch, sinds het begin van de band in 1980 in Oregon, Portland, klonk Poison Idea zelden zo gedreven als op deze plaat. Opener ‘Bog’ zet meteen de toon: raggen maar, hardcore zoals we het graag hebben, met voor de genrepuristen een paar metalsolo’s in de mix om die in het harnas te jagen. De energie druipt ook van ‘Me & Joe’, waarna een ingetogen pianootje ‘Psychic Wedlock’ mag openen alvorens er opnieuw volop wordt gebeukt. Nadeel is dat het nummer een beetje te lang duurt, iets wat wel meer voorvalt op de plaat. Misschien had Jerry te weinig gezopen om kort en krachtig uit de hoek te komen. Het is net dat gezuip van Jerry en Pig (meer dan 200 kg bij leven en welzijn indertijd) en de baldadigheid (de ep ‘Ian Mackaye’, straight edge te kijk gezet, of te kakken, zie die hoes) die deze band groot maakte. Wat het kwintet wel siert, is dat ook de nieuwe leden (samen met de teruggekeerde Eric ‘The Vegetable’ Olson) deze keer wel hun beste beentje voorzetten. Wat niet wil zeggen dat alle nummers knallen. ‘Hypnotic’ bijvoorbeeld is een ware miskleun, die ook nog eens bijna vijf minuten duurt. Nummers als ‘Trip Wire’ en ‘I Don’t Know You’ zijn degelijke streetpunk, maar niet meer dan dat. Het zijn knallers als ‘Cold Black Afternoon’ en ‘The Rhythms Of Insanity’ die de plaat recht houden en de band nog steeds bestaansrecht verlenen. ‘Dead Cowboy’ valt dan weer lekker uit de toon. Een surfgitaar, een murder ballad, een bevreemdende trage, het heeft wel wat, zeker voor een band als Poison Idea. ‘Confuse & Conquer’ is geen superplaat, maar wel een degelijke wederopstanding van een stel doorgewinterde veteranen.