Sonisch ongemak. Niet door een aanhoudende ruis, maar door de fragmentarische en ultracleane geluidssculpturen die enigszins een houvast tonen aan UK grime maar nog eerder wegdrijven naar virtuele realiteit, hyper-intelligentsia en robots. Rabit is, net als Mumdance en Logos, aanhanger van de gewichtloosheid in grime. Weightlessness. Rust tussen alle onrust. En toch is ‘Communion’ een onrustig en gestoorde plaat die niet schaadt in overdaad maar net in de afwezige klanken en de tusseninliggende stiltes waarin het geroezemoes verstomt en brutaal tekeer gaat. Rabit als een deconstructische gek, die op ‘Pandemic’ de wereld verplettert en chaos omarmt. Net als M.E.S.H. doet bij PAN. Wanneer digitale perfectie terreur wordt en bijna harder en luider raast dan de reguliere noiseplaat. Maar waarop je ook nog dansen kan. In schokkende bewegingen en buiten het ritme. Los van enig houvast. ‘Snow Leopard’ als het ultieme voorbeeld. Onverwachte mokerslagen versus ijle zweverigheid. Rabit als elektronische durfal. Buiten de grenzen van genres hoppend en continu balancerend op de afgrond. ‘Communion’ is een doorbijter. De overdaad aan de nauwkeurige geordende, als chaos klinkende, bits en bytes stoten af en trekken aan. Keer om keer.