Na een universeel goed onthaald digitaal debuut in eigen beheer (‘LIX’, 2015), een groeiende live-reputatie, en een discografie in de marge van de muziekindustrie (downloads en cassettes met minimumoplagen), kijkt het gelimiteerde vinyldebuut van Glice toch iets ambitieuzer tegen de wereld aan.
Let bijvoorbeeld op de technische fiche waarop fijn volk prijkt als James Plotkin (mastering) en Alexander Hacke (Einstürzende Neubauten), die voor de productie tekent. Door een liverelease ’23 Minutes Under Amsterdam’ te noemen, knipoogden ze eerder ook al naar Suicide. De volle keukentafel (effectenpedalen, hardware) waarop de apparatuur van dit Amsterdamse duo live op uitgestald staat, verschilt in wezen weinig van de manier waarop improviserende noisemakers als Merzbow of KK Null ons tegenwoordig tegemoet treden. Bij Glice zit het verschil in de gelaagdheid van hun sound, waardoor de luisteraar die hun geluid ondergaat (en dit woord is niet toevallig gekozen) in feite de keuze heeft tussen drie interfererende genres om op te focussen: noise, ambient en drone. Helse noisetornado’s hoef je dus niet te verwachten. Maar het is net die ongebondenheid, subtiliteit, en de emotionele intensiteit, die de muziek op ‘Cielo’ bijzonder maakt. Zo wordt ‘Jackdaw’ tot filmische hoogten getild door het invoegen van strings, en op afsluiter ‘Animalicule’ contrasteert ijzergeschraap en koel pruttelende elektronica met vervormde stemmen. Er gebeuren nare dingen in Scandinavische duikboten tegenwoordig, en dit zou een prima soundtrack kunnen zijn voor de onvermijdelijke verfilming.