Trevor DeSchryer, Jackson Heath, Bret Tardiff en Dylan Burton weten perfect welke muziek bij een natte en zeer winderige herfstige zondag past. Het vanuit Oakland, Californië opererende band weet waarschijnlijk op geen duizend zonnen hoe zo’n dag verloopt als de weergoden van zinnens zijn om het zo te spelen. Hun thuisbasis baadt namelijk meestal in een blakende zon, die duidelijk al net zo frustrerend kan zijn als de eindeloze regenbuien die we hier soms op ons dak krijgen. Intense, zwartgallige doom is namelijk wat Lycus over onze bezopen kop giet. Vier composities die traag maar gestaag verder beuken. Funeral doom is het net niet. Daarvoor zit er te dikwijls een lichte versnelling ingebouwd. Veel scheelt het echter niet. Debuut ‘Tempest’ verscheen in 2013 nog op het kleinere 20 Buck Spin. De kwaliteit van de vier lange nummers (eentje van zeven minuten en de rest over de tien minuten) is namelijk onmiskenbaar. Terecht dus dat ze een kans krijgen bij Relapse, dat trouwens een heus winteroffensief heeft opgezet met deze plaat en werk van Bloodiest, Black Tusk, Agoraphobic Nosebleed en Seven Sisters Of Sleep. Lycus sleept in elk geval de prijs binnen van de traagste en donkerste van het hele stel.