Defeated Sanity is een Duits kwartet dat ons op een slome zaterdagochtend op een overvolle trein met hun derde album lekker naar een andere wereld weet te blazen. Een wereld waarin al die zeurderige mensen, overdadig geparfumeerd en mij hoofdpijn en een lopende neus bezorgend, aan mootjes worden gehakt na een stevige marteling en dito geschreeuw. Zo getuigen toch enkele tussenstukjes op Chapters Of Repugnance. Het begint allemaal met het instrumentale Introitus. Stilletjes beginnen en alsmaar harder gaan, tot we de diep brommende bas, die de hele cd naar zich toe trekt, zijn intrede horen doen. Wat een geluid. Jacob Schmidt moet bloeden als een rund na het bespelen van zijn bas. Deze sound mogen ze wat mij betreft bij heel wat bandjes waar ondergetekende wel pap van lust, introduceren. En dat zijn zeker niet allemaal van die technisch hoogstaande, uiterst brutale death metal bands. Vanaf het titelnummer komt daar dan een rochel van jewelste bij, waar we uiteraard hele zinnen van uitspuwen naar onze meelijwekkende medepassagiers, al begrijpen we alleen de intentie en niet de woorden. Negen nummers lang, net een half uur, onze treinrit zit er net op als de laatste klanken weggalmen. We zijn er kalm wan geworden, menslievend zelfs, voor even dan toch. We kennen de voorgaande platen van deze band niet, gaan ze ook niet zoeken. We zetten deze één dezer nogmaals op en zullen net zo goed genieten. Als het maar ziek is, en daar zijn de invloeden van Cannibal Corpse en Suffocation uiteraard niet vreemd aan.