Consolidatie hoeft niet per se negatief te zijn. Na drie albums Celestial Lineage is nummer vier – heeft het Amerikaanse Wolves In The Throne Room dat consolideren namelijk gelijkgesteld met perfectioneren. Celestial Lineage is bovendien het sluitstuk van een meer dan geslaagde trilogie met Two Hunters (2007) en Black Cascade (09) als voorafgaande hoofdstukken. Dit is bijgevolg de finale, de artistieke climax. Nog steeds leunt de band in wezen de broers Aaron en Nathan Weaver, maar ditmaal opnieuw aangevuld met zangeres Jessika Kenney én met Aaron Turner (ISIS, Mamiffer) als gast – op een fundament van misantropische Noorse oerblack metal zoals die werd uitgetekend door Burzum. Gelijke doses Gothic, atmosferische postrock, epische shoegaze, drones, folk, doom en crustpunk plus een uitgesproken ecologische en spirituele wereldbeschouwing maken het plaatje echter compleet, positiever én uniek; en bevestigen Wolves In The Throne Room sinds hun debuut Diadem Of 12 Stars uit 2006 als een van de absolute vaandeldragers van de Amerikaanse progressieve black metalscene. Waarschijnlijk hierdoor zijn ze een van de weinige namen die ook relatief populair zijn buiten de gebruikelijke niche, iets dat ze bijvoorbeeld gemeen hebben met Liturgy. Dat succes zit hem de facto in de vaststelling dat de sound van Wolves In The Throne Room hoegenaamd niet vloekt met de smaak van fans van onder andere Neurosis, Amebix, Discharge, Godspeed You! Black Emperor en niet in het minst door de angelieke zangpartijen van Kenney- zelfs Dead Can Dance. Celestial Lineage is, zonder in detail hoeven te treden, niets minder dan een mijlpaal die elke genrebegrenzing met de vingers in de neus overstijgt!