Ice Ages is het project van de Oostenrijker Richard Lederer uit Wenen, die eerder al werk uitbracht als Summoning en Die Verbannten Kinder Evas. Met die bands richtte Lederer zich op epische soundscapes, terwijl hij met Ice Ages donkerder en meer agressieve atmosferen gaat opzoeken. In 1994 debuteerde hij met het album Strike The Ground, dat pas zes jaar later gevolgd werd door This Killing Emptiness. Door zijn vele andere projecten duurde het daarna opnieuw acht jaar alvorens nieuw werk kon worden uitgebracht. En is dit Buried Silence al dat wachten waard? Wie het eenmansproject niet eerder kende, zal dat ongetwijfeld worst wezen. En wie het eerdere werk wel kent, zal behalve productioneel waarschijnlijk weinig evolutie merken. Want dat is, toch voor ons, een beetje het probleem met Buried Silence: het klinkt allemaal een beetje belegen en ouderwets, zonder dat dit daarom een minderwaardige cd zou zijn. Echter, mensen evolueren, hun muzikale smaak verandert wel een beetje mee met de tijd maar het lijkt dat Lederer met zijn donkere, soms behoorlijk melancholische, aan industrial verwante muziek is blijven stilstaan. Een nummer als Icarus is zo een beetje wat iemand die zijn zwarte kleren wel eens wil doen uitwaaien op de dansvloer verwacht op een wave of gothicparty. En zo staan er nog wel een paar nummers op. Melodieën zitten verscholen onder de zwaar vervormde stemmen en de machinale muziek die met Reaktor 5 en gelijkaardige software voor synthesizers werd gemaakt. Koude dansvloerdeuntjes voor warmbloedige zwartjassen, dat is Buried Silence ten voeten uit.