Wat krijg je wanneer je een klassiek geschoold wonderkind en een techneut die opgroeide op een dieet van Front 242 en Kraftwerk samenbrengt met een jazzensemble en een week lang laat improviseren? Of je krijgt pretentieuze, opgeblazen spielerei waar Laurent Garnier het patent op nam, of je krijgt een plaat als Bring Out The Imps. De opener Second Track (!) zoekt nog wat schoorvoetend zijn weg, maar vanaf Almost Live But Definitly Plugged (ja, er zit veel humor in de plaat) primeert het spelplezier. Marcus Hendriksson en Sebastian Mullaert hebben de juiste keuzes gemaakt. Bring Out The Imps moest in de eerste plaats een zinderende dans- en luisterplaat worden. De vele jazzklanken en samples kleuren de plaat perfect in, maar lopen hun oorspronkelijke bedoeling nooit voor de voeten. Missie geslaagd. Ook de verzamelaar My Favorite Things van het Japanse Mule Electronic slaagt in zijn opzet om het diverse karakter van het label goed in de verf te zetten. Ietwat voorspelbaar, want de schare artiesten die de revue passeren –Lawrence, Minilogue (het duo Hendrikkson en Mullaert), Alex Attias en Terre Thaemlitz (toch een verrassende keuze)- bewezen in het verleden al dat ze hun vak beheersen. Op vandaag is Mule Electronic nog steeds een kleine, maar misschien wel de meest beloftevolle nieuwkomer in de wereld van de dansmuziek. Wat we al wisten, wordt hierbij nog eens extra in de verf gezet. Bevestigen is vandaag al heel wat.