Eerder dit jaar brachten de New Yorkse, in Brussel verblijvende minimalist (al noemt hij zichzelf ‘maximalist’) Charlemagne Palestine en Gentse componist-improvisator Seppe Gebruers ‘Beyondddddd The Notessssss’ (Konnekt) uit, een live-plaat waarop het duo zich middels vier vleugelpiano’s focust op microtonale experimenten. Voor hun passage in de prachtige Miry Concertzaal brachten ze de Schotse smallpipes-speler Brìghde Chaimbeul mee, die haar nieuwe langspeler ‘Sunwise’ (Glitterbeat) kwam voorstellen – een elegante, mysterieuze ontdekkingstocht doorheen het Keltische muzieklandschap van het verleden, dat middels loopstations en effectenpanelen trefzeker de toekomst in wordt gestuurd.
De ‘Scottish smallpipes’, een kleinere, melodieuzere variant op de traditionele doedelzak, is Brìghde Chaimbeuls verkozen instrument, en ondersteund door sfeervolle, tijdloze visuals dompelde ze het publiek onder in meditatieve, trance-inducerende soundscapes, en folkloristische Gaelic-vertellingen over ‘faeries’ die kinderen in oude mannetjes omvormen. Intussen vertoonde het scherm een traag sijpelende watervloed doorheen verdorde aarde, die uiteindelijk een oogvormige poel vormt, waarin de zon een alziende pupil reflecteert – hypnotisch, warm, vruchtbaar, net zoals Chaimbeuls doordringend zangtimbre.
Voor deze locatie hadden Charlemagne Palestine en Seppe Gebruers uitzonderlijk hun vier vleugelpiano’s niet in een cirkelvorm opgesteld, maar op één rij gezet vanwege het kleinere podium, wat het onderling wisselen van instrumenten ietwat minder voor de hand liggend maakte. Dit werd opgelost door een verwisseling van stoelen tijdens het middenpunt van de voorstelling; Gebruers wist ons vóór de voorstelling te vertellen dat Palestine in feite ongestemde piano’s verkiest, maar om een al te dissonant geheel te vermijden, had hij toch maar de twee middelste vleugels op kwarttonen afgestemd. Zoals in ‘Bear Mitzvah in Meshugahland‘, zijn kunstinstallatie van 2017, had Palestine het podium en de piano’s aangekleed met verscheurde knuffelbeertjes, wat voor een aparte, maar pakkende verschijning zorgde.
De duellerende piano’s leken bij momenten op kibbelende koppels, dan weer klonken ze als spelende kinderen. Ook duidelijk was dat Gebruers en Palestine elkaar als gelijken beschouwden, dus van enige overheersende kwaliteit was er geen sprake; om beurten lieten de virtuozen elkander de ruimte om nieuwe thema’s aan te snijden, om er vervolgens verrassende, verzachtende, of frisweg ‘verstorende’ elementen aan toe te voegen. Gebruers’ ervaringen met microtonaliteit, zowel als zijn opleidingen in jazz en eigentijdse klassieke piano, kwamen tot een uiterst fascinerend geheel samen met Palestine’s eerder abstract-expressionistische speelstijl.
Dit soort ‘uitdagende’ geïmproviseerde muziek valt uiteraard niet zo simpel in duidelijke woorden samen te vatten, maar wij kwamen in elk geval de Miry met een voldaan gevoel buiten!
Gezien: Brìghde Chaimbeul, Charlemagne Palestine & Seppe Gebruers – Concertzaal Miry, Gent, 01-10-’25