Over Lana Del Rey is al heel wat inkt gevloeid. Dat ze het gemanipuleerde product zou zijn van een uitgekiende marketingstrategie bijvoorbeeld, inclusief een glamoureus femme fatale imago gebaseerd op Hollywood chic, de Amerikaanse Droom en hiphop gangsterstijl. Of dat ze al even fake zou zijn als haar lippen, et cetera. Laat het ons daarom hier over de muziek hebben. Feit is dat ze met de sensuele en romantische ballade ยVideo Gamesย รฉรฉn van de mooiste en intrigerende pophits scoorde van 2011. Haar lage, zwoele stem, die haar in het rijtje van Anita Lane, Nico of Cat Power plaatste, plus een van mysterie, melancholie en nostalgie druipende video volstonden om van haar via YouTube een gigantische hype te maken. Een nieuwe indiester leek geboren. In het verleden bracht ze onder haar eigen naam (Elizabeth Grant) een ep (ยKill Killย) en een nooit officieel uitgebracht album uit (ยLana Del Rey A.K.A Lizzy Grantย), maar ยBorn To Dieย wordt nu gelanceerd als haar langverwachte debuut. De verwachtingen waren dus op zijn minst hoog gespannen. De enige vraag die er echt toe doet, is of ze het niveau van ยVideo Gamesย zou kunnen evenaren. Ja en (vooral) nee, blijkt nu. De titeltrack, ยBlue Jeansย of ยSummertime Madnessย zitten in hetzelfde sensuele schuitje, maar voor elk parel is er minstens een even grote stinker. Zodra ze bijvoorbeeld hoger gaat zingen en de nummers vooral opvallen qua banaliteit (tekst รฉn muziek) gaat ยBorn To Dieย finaal de mist in. Op die momenten verliest ze elke artistieke geloofwaardigheid en bewijst ze niets meer dan een willoos popje te zijn in de handen van een legertje co-auteurs en gastproducers. Plastic nummers als ยRadioย, ยThis Is What Made Us Girlsย of ยLolitaย associรซren we bovendien eerder met Beyoncรฉ of godbetert Britney Spears. De oogst van ‘Born To Die’ is niet meer dan een prima ep en dat is ruim onvoldoende om al die inkt te rechtvaardigen.
