Uit Tel-Aviv komen ze, de drie heren die het geschifte gezelschap Monotonix vormen. En het is omdat hun livereputatie hen vooruit stuwt dat we eens op YouTube rondsnuffelden om een paar videootjes van hun concerten te bekijken. Een wilde zanger die aan het pogoën slaat met het publiek, willens nillens, een drummer die wild tekeer gaat op een gestript drumstel waaraan hij rechtop in de maat blijft spelen, ook als hij met drumstel en al door het publiek in de lucht wordt doorgegeven, terwijl zijn cimbalen door de zanger in de fik werden gestoken, en een gitarist die de feedback met bakken uit de versterkers doet gieren. Van een bandje als Monotonix willen we dan uiteraard ook eens plaatwerk horen, al zijn we er ons vooraf reeds van bewust dat het zal tegenvallen. En inderdaad. Na een schitterende monotoon aanhoudende riff die de korte cd opent, vervalt de groep in weinig geïnspireerde garagepunkrock. Het klinkt zeker niet slecht, en de potentie om een ruige, moddervette plaat te maken is aanwezig, maar het komt er nog niet uit. Gelukkig bevat de plaat slechts zes nummers, zodat verveling toch geen kans maakt. Misschien de volgende keer gewoon een dvdtje als nieuwe release. Dan kunnen we meteen vanuit onze luie zetel de live-ervaring van deze band meemaken, terwijl we naar hun nieuwe tracks luisteren.