Nu de toekomst van Sonic Youth op wel heel erg losse schroeven is komen te staan is het, na de recente succesvolle solo-platen van Thurston Moore de beurt aan Lee Ranaldo om met een solo popplaat naar buiten te komen. Dat klinkt op zich veelbelovend ย de sporadische Sonic Youth track die door Ranaldo gezongen wordt, behoorde op de SY albums vaak tot onze favorieten. Maar een plaat vol Lee Ranaldo-tracks blijkt daarom niet per se een succesformule.
Het probleem ligt soms bij de liedjes, maar vaker bij de arrangementen. Een voorbeeldje: ยXtina As I Knew Herย is een fijne song, maar het arrangement riekt naar ย opgelet, vuil woord op komst ย Classic Rock. Ondanks goed volk als Nels Cline (Wilco), Jim OยRourke en Alan Licht op de loonlijst, steken de songs vaak in bijzonder aftandse jasjes.
De stevigste stinker is ยFire Island (Phases)ย die mits een ander distortionpedaal op die banale solo in de intro en wat meer stadiongalm op de drums makkelijk op een album van Soul Asylum had gekund. Sorry Lee, de langgerekte outro valt nog wel mee.
Het is natuurlijk niet allemaal crap dat de klok slaat. ยHammer Blowsย en de schone mijmering ยStrandedย zijn twee akoestische nummers die er dankzij een iets avontuurlijker arrangement toch uitspringen. Maar ook ยStrandedย gaat gebogen onder een tekst die waarschijnlijk bedoeld is als knipoog naar teenybop-land, maar die onze ballen zo hoog in ons scrotum doet kruipen dat het kriebelt in de keel. ยtell me my love / tell me who it is youยre thinking of / I have come here for your heart / tell me whatยs a good place to startย. Excuseer?
Ook het dromerige ยShoutsย is minstens dik ok. En afsluiter ยTomorrow Never Comesย, kabbelt een mooi eind weg over een over een ouderwetse ritmebox.
ยWaiting On A Dreamย is een plaat af die zowel in 1985, als in 1995 als in 2005 kon gemaakt zijn. Een plaat met goeie liedjes, maar nรฉt iets te รฉรฉndimensionaal om te accepteren van een man die de richting van opwindende muziek een paar decennia lang mee heeft bepaald. Ten overvloede: sorry Lee.
