Kip Hanrahan, de latin versie van Hal Willner, is een ware master in disguise. Net als Wilner is hij een meester in het bij elkaar zetten van muzikanten uit uiteenlopende hoeken. Anders dan Wilner, die graag thematisch werkt (bijvoorbeeld tekenfilmmuziek van Disney, de jazzoeuvres van Charles Mingus en Sun Ra), werkt Hanrahan vanuit de muziek, merendeels composities van eigen hand, of stukken die hij samen met anderen heeft vormgegeven.
Het bijzondere van Hanrahan is niet alleen zijn keuze voor muzikanten, de manier waarop hij mensen bij elkaar zet of zijn wijze van produceren. Neen, het speciale van Hanrahan is dat wat hij presenteert, vaak (niet meestal, maar wel heel erg vaak) niet is wat het lijkt. Daarin is hij inderdaad een echte master in disguise. Hanrahan gebruikt de clichés van latin muziek (bijvoorbeeld suikerzoete strijkers en AfroCubaanse ritmes) en jazzmuziek (explosieve saxofoons), maar weet ook van wanten met normalepopmuziek (luister maar eens naar de zang van de vele vocalisten, en dan met name naar de teksten over, ja, hoe kan het anders, liefde in allerlei variaties).
Soms ligt het cliché er dik bovenop, vaker treft hij met zijn stukken de fans van het genre in het hart, zodanig dat zij er blind voor vallen. Je moet zowel kenner zijn van het genre, als van vele andere muziekstijlen om de ironie, het spel, het experiment te horen. Heb je dat eenmaal door, dan is het genieten.
Op zijn nieuwe plaat, Beautiful Scars, werkt Hanrahan met een arsenaal aan mensen, van wie bassisten Steve Swallow en Anthony Cox, violist Billy Bang, en El Negro Hernandez en Milton Cordona, twee van de allerbeste percussionisten, het bekendst zijn. Het album bevat stukken waarop Hanrahans handtekening vet en duidelijk neergezet zijn, genietbaar en irritant op goede wijze.
Op vergelijkbare wijze laat Hanrahan van zich weten op drie platen die eerder verschenen op zijn eigen label American Clavé: Verticals Currency, Coup de Tëte en Tenderness. Helaas was de distributie van American Clavé ondermaats, waardoor we erg blij mogen zijn met het werk van het label Yellowbird Records. Niet elk nummer op deze schijfjes is even goed, maar als ik eerlijk ben, heb ik Hanrahan nog nooit iets slechts horen produceren. Wat bij hem niet erg goed is, blijft uitzonderlijk vergeleken met andere producties in het genre.
Wie een zwak heeft voor latin muziek, niet vies is van wat jazzy vuurwerk, en bovendien alles graag met een fikse korrel zout wil nemen, moet deze plaatjes een kans geven. Prik door de cliché s en geniet!