Tom Waits is er altijd geweest en zal er altijd zijn. Maar dat dachten we tot vorig jaar ook van Captain Beefheart, natuurlijk. Maar goed, na vijf jaar is onze favoriete Tom nog eens terug met vers werk. Ons leven veranderen zal hij wel niet meer doen, maar dat heeft hij in onze puberteit grondig genoeg gedaan om vandaag een vrijstelling te genieten. Vijf jaar heeft Tom Waits de wereld laten wachten op nieuw werk. Gelukkig bevatte de laatste worp van de schuurpapieren bard liefst vierenvijftig songs, ruim tien voor elk jaar dat ondertussen passeerde. Daarvoor had Waits een plaat of drie afgeleverd waarop telkens wel drie of vier songs stonden waarvoor de concurrentie twee armen en een been zou hebben afgestaan, maar die binnen Waitsย oeuvre niet bij de meest essentiรซle helft geklasseerd kunnen worden. Of ยBad As Meย wรฉl in die linkerkolom kan geklasseerd worden, daar zijn we nog niet helemaal uit, maar we gaan ยm alleszins nog vaak herbeluisteren.
Vanwege de nerveus-repetitieve opener ยChicagoย, bijvoorbeeld ย Keith Richards รฉn Marc Ribot op gitaar. Of voor ยRaised Right Menย, met Flea op bas – maar geen angst: hij heeft zijn slapbasje thuisgelaten. Ook hartverscheurend: ยLast Leafย, met breekbare backingvocals van Keith Richards. Men zou er nog van gaan vermoeden dat The Rolling Stones personen van vlees en bloed zijn. In de categorie ยeen beetje minderย: de Waits nachtclub-rythmยnยblues-by-numbers van ยGet Lostย. De beste tekstflard passeert in ยSatisfiedย: ยNow Mr. Jagger and Mr. Richards / I will scratch where Iยve been itching / … / I said I will get satisfactionย. Tom Waits is terug van nooit weggeweest en ยBad As Meย zou wel eens een blijvertje kunnen zijn. Spreek ons tegen de zomer nog eens aan.
