Als u denkt dat Eric Cartman uit South Park en Kool Keith vieze mannetjes zijn, maak dan kennis met Infinte Livez, de meest geschifte rapper uit de Big Dada-stal. Twee jaar geleden leerde hij op tournee in Zwitserland het elektronicaduo Stade kennen. Pierre Audetat en Christophe Calpini hadden al naam gemaakt in de avant-garde en electrojazzscene en wilden graag een paar nummers met Infinite Livez opnemen. Dat leverde enkele interessante nummers op, maar het was pas toen Infinite naar Zwitserland terugkeerde voor een livesessie dat ze de mogelijkheden van hun samenwerking echt ontdekten. Alles gebeurde op basis van improvisatie en wat we nu te horen krijgen op ‘Art Brut Fe De Yoot’ is het resultaat daarvan. Stade jaagt samples door keyboards en drumpads, terwijl Infinite in de weer is met effectpedalen en zijn microfoon. De titel ‘Unbiased Reductionism in 21st Century Music Practices’ vat het eigenlijk redelijk goed samen, maar soms is de muziek helemaal niet zo gereduceerd. Infinite rapt, zingt, croont of brabbelt gewoon maar wat. Als hij verstaanbaar is, gaat het over ‘The Ballad of Baby Man’ die “too big for pampers” is, zijn lievelingssite ‘webcamwoman.co.uk’ of over de ‘Artyfartypartynazi’. Het album is echt met weinig te vergelijken. Jamie Lidell was een naam die in me opkwam, vooral in het nummer ‘(^_^)zzZ’, maar dat is het ook. Vast en zeker het meest vreemde album dat ik in tijden heb gehoord, maar één waar ik nog een hele tijd zoet mee ben. ‘Art Brut Fe De Yoot’ is mooi, ranzig, grappig maar vooral heel beklijvend. Vet spul en voer voor de eindejaarslijstjes.