Arrow Pierce My Heart

Blues is wat The Bonnevilles en King Mud met elkaar gemeen hebben, al doen beide bands het op hun eigen manier. The Bonnevilles komen, in tegenstelling tot wat hun rauwe garagepunkbluesgeluid doet vermoeden, uit Noord-Ierland. Het duo Christopher McMullan en Andrew McGibbon Jr (die alle nummers schrijft), klinken namelijk heel erg Amerikaans. We denken dan aan vroege Black Keys en net zo vroege White Stripes maar net zo goed, zeker op de eerste helft van de plaat, aan The Bassholes. Zowat halfweg kiest het duo voor rustiger nummers, met het instrumentale ‘Exotica Laguna Lurgana’ als ijkpunt. Met afsluiter ‘Who Do I Have To Kill To Get Out Of Here?’ wordt zeer duidelijk dat de stem van McGibbon heel wat weg heeft van die van Kurt Cobain als die niet aan het schreeuwen ging. Zijn rasperige keelgeluid maakt van dit nummer zowaar een bluesy Nirvana-song. Door de grote afwisseling, tussen harde bluesrock en meer zeurende ballades, vermijdt het duo de verveling. Hier end aar doen The Bonnevilles denken aan hun overleden landgenoot Rory Gallagher, wat ze zeker als een compliment mogen beschouwen. Ze toerden met onder meer Soledad Brothers, James Leg en Left Lane Cruiser. Bij die laatst genoemde band speelt Freddy J IV, die samen met Van Campbell (Black Diamond Heavies) en op twee nummers ook Parker Griggs (Radio Moscow) het trio King Mud vormt. ‘Victory Motel Sessions’ vormt de neerslag van een sessie die het trio deed in Los Angeles, met de bedoeling een ruig potje hardrockerige blues neer te zetten waar Led Zeppelin een puntje aan zou kunnen zuigen. Dat lukt aardig met opener ‘Rat Time’, dat er aan een hels tempo door wordt gejaagd, en het met gitaren overladen ‘Smoked All My Bud’. En dan lijkt de inspiratie en de gedrevenheid een beetje zoek. De nummers worden trager, klinken eentonig en te bezadigd. Het is zondag, ze hebben er niet veel zin in en jengelen dan maar een eind weg. Of het klinkt voor onze oren kortweg te gewoontjes om onze aandacht vast te houden. We dommelen weg en komen pas wakker als we een leuk stukje slidegitaar horen een heel eind verder op de plaat. Pas met afsluiter ‘Blood River’ herpakt King Mud zich, maar dan is het helaas te laat om de meubels te redden.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
TheBonnevilles_ArrowPierceMyHeart
geplaatst:
vr 18 mrt 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!