Het najaar bij Bpitch wordt gekleurd door twee sterke vrouwen die ook hun weg zoeken in het overbevolkte muzieklandschap. Het enige wat de dames delen, zijn hun Latijns-Amerikaanse roots en een flat in Berlijn. Na meer dan acht jaar rondzwerven en twee jaar toeren met het New-Yorkse discocollectief Hercules and Love Affair, settelde de Venezolaanse Aérea Negrot zich in Berlijn. Ze zwerft er door het bontgekleurde cabaretverleden en slorpt alles op. Net zoals haar persoonlijkheid operadiva, balletdanseres, androgyn – zich moeilijk laat vangen, is ook haar muziek niet eenvoudig te plaatsen. Invloeden haalt ze uit Afrikaanse beats, techno, cabaret, house en jazz. Het ene moment klinkt ze ingetogen, dan weer exuberant en soms zelfs onuitstaanbaar, al ware zij het liefdeskind van Maria Callas en Klaus Nomi. Haar teksten, die handelen over haar jeugd, rondreizen en settelen, zingt zij in de zeven talen die zij machtig is. Het Berlijnse hoofdstuk van haar debuut ‘Arabxilla’ – ‘Deutsche Werden’, ‘Please Move To’ en ‘Berlin’ is het meest rustige van de plaat. Elders springt zij als een hyperactieve Chicks On Speed in de electropop, dan weer leiden technobeats de dans. Terwijl Negrot verleidt met te veel kleuren, schuilt de Braziliaanse Dillon in het monochrome bestaan van de door tristesse bevangen eenzaamheid, met een minimum aan instrumenten, een piano en wat knetterende elektronica hier en daar. De kleine foutjes in haar stem schaven ruw over haar fragiel meisjesgeluid. Het is de uitvergrote kwetsbaarheid die je soms terugvindt bij Hanne Hukkelberg of Soap & Skin. ‘This Silence Kills’ past perfect bij de eerste kilte van de aankomende winter. Het brandt als een schuchter lichtpuntje in de koude duisternis.