Ghรฉdalia Tazartรจs (ยฐ1947) is een enigmatisch, uniek รฉn absoluut authentiek figuur binnen de hedendaagse experimentele muziek. Vanuit zijn รฉรฉnkamerappartement cum rariteitenkabinet in het Parijse Bastille-district, bestookt hij de wereld al meer dan dertig jaar ย los van scenes, trends of welke avantgarde dan ook – met volstrekt unieke opnames, waarin vooral ยs mans bijzondere stemgeluid en de taperecorders waarmee hij die stem opneemt een hoofdrol spelen. Na zijn zesde plaat ย ยVoyage ร lยOmbreย uit 1997, bleef het negen lange jaren stil rond Tazartรจs. Tot ย in 2006 ย5 Rimbaud 1 Verlaineย en ยLes Danseurs De La Pluieย verschenen, waarmee Tazartรจs een nieuwe en uiterst productieve periode inluidde. Deze ยAnte-Mortemย is alweer ยs mans twaalfde plaat, waarop hij vijfentwintig nummers (handig ยunย, ยdeuxย, ยtroisย, etc… getiteld) lang alle uithoeken van zijn stem verkent. Dat gaat van grotendeels in een zelfverzonnen lingo gezongen, tussen extase en waanzin balancerende kreten, nasale klanken die we eerder associรซren met minaretten bij opkomende zon, tot stukken Franstalige spoken word, waarvan we de oorsprong te raden hebben. Als Tazartรจs (op ยDixย) zelfs aan het croonen slaat, doet hij vreemd genoeg denken aan de kunstgebitloze Josse De Pauw, in het muziektheaterstuk ยWegย. En laat dat toevallig het รฉnige stuk theater zijn dat we ooit nog een tweede keer zouden willen zien… Hoewel Tazartรจs sinds 2009 ook in trio speelt met David Fenech en generatiegenoot Jac Berrocal, is alle muziek op ยAnte-Mortemย door Tazartรจs zelf ingespeeld. Nummers worden schijnbaar arbitrair geknipt en themaยs duiken her en der ย al dan niet gemanipuleerd ย weer op. In ยOnzeย echoot de keelzang en de distortion (gitaar?) Master Musicians of Bukkake – ongetwijfeld gรฉรฉn onderdeel van Tazartรจz’ platenkast – maar net zo goed drapeert de man zijn stem over korte en lange synthdrones of harshnoise-miniatuurtjes. Als dubbele uitsmijter krijgen we eerst een bluesrenditie van ยAve Mariaย, waar Tazartes ook nog een tweede versie achteraan smijt die (een heel klein beetje) meer trouw blijft aan Schuberts originele partituur. Ave Maria en Mama Mia inderdaad: leve Ghรฉdalia Tazartรจs!
