Kjartan Grønhaug (gitaar), René Misje (gitaar en hier en daar wat zang), bassist Frode Kilvik (Aeternus, Vithr) en drummer Ask Ty Ulvhedin Arctander (Kampfar) zijn aan hun vijfde plaat toe sinds het ontstaan van het Noorse kwartet in 2005. Waar ze in het begin van hun carrière aan het experimenteren gingen met postrock in al zijn facetten, is daar op ‘Amaran’ nog weinig van over. Prog- en postmetal domineren, al doet Krakow ook zijn uiterste best om loodzwaar te klinken. Luister ‘Of Earth’ dat dronend doorbeukt als een voldragen Sunn O))). René Misje graait in de diepste krochten van zijn ziel om een portie Attila Csihar boven te halen. Uiteraard slaagt hij niet in zijn opzet, maar het door doom en black metal geïnfecteerde nummer is wel het eerste dat er bovenuit steekt. De vijf voorgaande stukken, lang natuurlijk en behoorlijk zwaarmoedig van toonzetting, drijven een beetje te veel op simpele ideeën. Gooi wat post- en progmetal op een hoop, houdt noten lang aan, kweel hier en daar een beetje en dat is het zowat. Niet genoeg om te imponeren of boven het maaiveld uit te piepen. Dat lukt dus met ‘Of Earth’ wel. Wat een nummer. Negen minuten puur genot. Hierna komt nog het zeemzoeterige ‘Ten Silent Circles’, waarop we volledig afhaken. Momentum uit Reykjavik, IJsland bestaat sinds 2003 en was aanvankelijk in de weer met black en death metal. Dat was te horen op de p’s ‘The Requiem’ (2006) en ‘Your Side Of The Triangle’, waarop al te horen was dat het kwartet andere oorden zou opzoeken. Holaf en zijn kompanen omarmden progrock op langspeeldebuut ‘Fixation, At Rest’ uit 2010 en trekt die lijn nog veel verder door op dit ‘The Freak Is Alive’. Alleen de sporadische grunts herinneren nog aan het verleden. Bedoeling van de plaat is om de luisteraar mee te nemen naar het onderbewuste, een poging om een psychedelische trip uit te werken die de luisteraar diep in zichzelf wil doen kijken. Momentum zal daarvoor toch andere middelen uit de kast moeten halen. De softe prog, met wat postmetalelementen, overtuigt nergens echt. Negen nummers lang is dit een zwakke versie van Isis en Cult Of Luna, al geven we grif toe dat de tweede helft van de plaat een stuk beter klinkt. De zang is zwaarder en de muziek van Ingvar Sæmundsson (gitaar), Kristján Einar Guðmundsson (drums) en Sigurður Árni Jónsson (gitaar) is een stuk gevarieerder. Net niet goed genoeg, dit Momentum.