Twee jaar terug debuteerde het Brusselse K-Branding, na twee gelimiteerde cd-r’s, met het album ‘Facial’, een heftige mix van jazz en noiserock. Intense, primitieve ritmes, met atonale gitaren en saxexplosies waar John Zorn zich niet voor zou hoeven schamen. Op ‘Alliance’ gaan de heren verbeten verder met lawaai maken, maar hebben ze de no wave van die eerste plaat ingewisseld voor het geluid van de industrial uit de vroege jaren 1980. Snerpende oscillatoren maken de dienst uit, tegen een achtergrond van een gruizige gitaar die een waas van noisy akkoorden optrekt. De groove van het eerste album heeft plaats gemaakt voor metaalpercussie en hypnotische drums zoals op de allereerste Swans plaat. De sax is er nog steeds, maar doet meer denken aan wat vroege Clock DVA daar ooit mee deed, en klinkt soms zelfs haast zoals Cosey Fanni Tutti‘s kornet bij Throbbing Gristle. Ook de geest van andere industriële grootmachten als SPK en oude Einstürzende Neubauten waart door ‘Alliance’. Naast de brute aanval van de eerste paar nummers neemt de band gas terug, en de tweede helft van het album moet het hebben van een gespannen dreiging en onheilspellende sfeer. This is our anger, klinkt het op ‘Empirism’, maar hoewel woede zeker de bepalende muzikale emotie is, spreekt uit de zang een soort hypnotische gelatenheid die ook de oude Swans kenmerkte. Zo overstuur als de heren van Wolf Eyes klinkt K-Branding dan ook niet, maar laat dat de fans van die band en andere liefhebbers van hoekige industriële rock er niet van weerhouden zich aan ‘Alliance’ te wagen.