Uitverkochte avonden met grote namen in Bozar. De allerfijnste underground elektronica-helden in de vaste uitvalsbasis Reset. Een stevig debat-programma in de Reset Ateliers en veel te weinig slaap. De ingrediënten voor een geslaagde tweede editie van een net iets meer kleinschalige versie van Abrupt Festival.
Voor deze editie van Abrupt Festival sloeg het team van de Brusselse club Reset de handen ineen met Bozar en AB. Terwijl in dé Belgische muziektempel — zoals AB vaak wordt omschreven — slechts één avond een line-up werd voorzien, lijkt Abrupt vaste voet aan de grond te hebben in het gerenoveerde Art Nouveau-gebouw van de Schone Kunsten.
Dit jaar leek die samenwerking echter iets te nadrukkelijk opgedrongen door Bozar. Rival Consoles op de openingsavond — Bozar heeft een patent op dat soort grote zaalvullende, meeslepende elektronica — waar zelfs de samenwerking tussen dBridge & Madison Willing en de nieuwe Belgische producer Niels Orens, naar lijken te knipogen. Twee avonden die niet als eerste de aandacht trokken in onze agenda, want Abrupt had voor vrijdag en zaterdag een interessantere line-up in hun ijskoude, betonnen bunker Reset gepland.
Maar eerst naar de donderdagmis!
DONDERDAG
Het concert van Kali Malone in de Sint-Michiels- en Sint-Goedelekathedraal verkocht een paar dagen van tevoren uit. En terecht, want Kali Malone kan je tegenwoordig wel een superster onder de experimentele ambient-componisten noemen. We durven misschien zelfs het woord ‘rockster’ in de mond nemen. Want zo trad ze ook aan, onder enorm applaus, in een volgeladen kathedraal. Terwijl ze plaats nam achter het orgel, een Grenzing 2000 Nave, viel het publiek in een ademloze, afwachtende stilte, talmend op de eerste galmende tonen.
Achter het klavier werd Malone ook bijgestaan door Stephen O’Malley, waarna ze het volgende uur een vierhandig polyfoon duet speelden. Pulserende drones werden afgewisseld door lage polyfonische ondertonen in een samenspel dat het geluid speels door de ruimte liet dansen. Zo ontpopte de akoestiek van de kathedraal zich tot de derde speler. Een vierde speler kon je misschien ontwaren in de sirenes die in de verte meedartelden. Ambulanciers als orgelspelers.
De muziek klonk groots, adembenemend, deed ontspannen, deed duizelen en klonk buitengewoon organisch door de resonantie tussen klank en ruimte. Een enkel puntje van kritiek: doordat Malone telkens een pauze van meer dan tien seconden tussen nummers inlaste, liet ze ook ruimte voor applaus. Dat applaus bracht ons telkens net even ongewild terug op aarde. De volgende keer dus liever een ononderbroken set — of toch minstens eentje waar het publiek tussen nummers in even de adem inhoudt.
VRIJDAG
De volgende dag lieten we ons toch naar Bozar slepen. De nieuwsgierigheid naar het livewerk van het Nederlandse HIIIT was te sterk om te weerstaan. Zo stonden we vrijdagavond de ogen uit te kijken bij de podiumopstelling van dit percussieve viertal. Spelen met ritme — dat waren meteen ook de kernwoorden van het hele weekend.
Voor deze vrijdag besloot Abrupt de Brusselse producer Le Motel, en vooral diens Maloca-label, de kans te geven zich uit te leven. Een op papier indrukwekkende line-up, die in Bozar helaas wat verwaterde. HIIIT werd tijdens hun performance afwisselend aangevuld met Rrose en upsammy, elk tijdens twee intermezzo’s, ver verborgen in de duisternis van het podium.
Ieder bracht drie nummers, met tussendoor opnieuw HIIIT zelf. Hoewel het op zich indrukwekkend blijft hoeveel complexe dub- en techno-ritmes ze met een enorme hoeveelheid percussie weten te brengen, mist het live de flow die je bij een Rrose of Upsammy wél hoort. Net wanneer het pittig wordt, valt alles plots stil en moet het helemaal opnieuw opbouwen. Terwijl dit project op album zo lekker aanvoelt, loopt het live te lang uit.
Een dik uur later opent Rrose de eerste Reset-avond. Het is misschien nog wat vroeg voor het ingenieuze, perfect uitgewerkte en experimentele technogeluid van Rrose, maar de enkelen die al vroeg binnenwandelen blijven hangen in de Concrete Room. Iets later begint dBridge aan zijn set in de Mirror Room. Je wandelt van plek naar plek, door ofwel een wirwar van aaibare textielkunst en zitplekken, of doorheen een immense, desoriënterende rookwolk. Op de eerste staan we dan, kijkend naar het handwerk van Rrose — volledig opgaand in hun set. Een heerlijke twee uur waar tempo zorgvuldig wordt opgebouwd, dat als een verslavend en dwingend ritme je lichaam inneemt.
Voordat we huiswaarts keerden, lieten we onze dansbenen nog eventjes los op de back-to-back-set van upsammy en Le Motel. Een strak gemixt spektakel vol breakbeats werd op de dansvloer losgelaten. De klank sloeg onder een bedje van IDM wild om zich heen. Wij waren even het noorden kwijt, voordat we dan toch de uitgang uit dit labyrint terugvonden.
ZATERDAG
De persoonlijke focus lag dit weekend vooral op het programma van Abrupt zelf, waarbij het tot zaterdagnacht wachten was om écht omvergeblazen te worden — in een helaas iets te lege Reset. Geen wachtrij bij het binnenwandelen, geen aanschuiven aan de toiletten.
Graag hadden we eerder die dag nog Gazelle l’Halfa meegepikt in de Reset Ateliers. Ontstaan vanuit de podcast Corne de Gazelle, staan deze feesten intussen garant voor de meest bruisende nachten binnen de Brusselse Arabische LGBTQIA+-gemeenschap. Enkelen onder hen tekenden ’s avonds opnieuw present in Reset, waar namen als Azu Tiwaline, Shackleton, Hassan Abou Alam en Ojoo de overlappende timetables van de nacht bepaalden.
Nog voor Azu Tiwaline haar winterslaap in de Zuid-Tunesische woestijn inzet, bracht ze een scherpe dubset naar Reset. De overgang, net voor het laatste half uur van haar set, van dub naar stevig beukwerk, was een heerlijke switch in klank en stijl. Dat bleek meteen ook het moment om af te dwalen naar de Mirror Room, waar Hassan Abou Alam met een heerlijke set vol broken beats en schurend onhandige ritmes de nachtbrakers probeerde te bewegen.
Verder — en weer — naar Shackleton, die gewoon doet wat hij altijd doet: psychedelische, rhythmische, trance-hypnoses op gang brengen. En dan: watertanden en compleet los gaan bij Ojoo. Een naam die steeds vaker Brusselse nachtpodia siert, en nog vaker buitenlandse. Tot nog toe hadden we haar enkel in een ambientcontext gehoord, en wisten we wel al dat ze goed was. Maar damn — dit was echt een onverwacht stevige mengeling van hedendaagse club en ouder dub-werk, aan een weergaloos tempo in elkaar gemixt. Ojoo miste al meedeinend geen enkele beat, liet Arabische ritmes en klanken doorheen de set dwarrelen, en het bleef ‘wat denk je, blijven we?’ tot aan het einde van haar performance.
Een draaikolk van een laatste set voor een draaikolk van een festival, met duizend-en-een verschillende impulsen en ideeën, maar toch een sterke rode draad voor de bezoeker: ritmisch speelgedruis. Wij hoorden; polyfone ondertonen, live percussie hoogstandjes, diepe techno en beukende clubritmes en wij weten; Abrupt is here to stay en volgend jaar kloppen we terug aan de deur bij Reset.