Eind 2010 verscheen het debuut Hearts On Hold van Tu Fawning. Een album dat ons pas later bereikte en bovendien een trage groeier bleek. Ondertussen haalden we de plaat al vaker uit de kast. Dus was het ook uitkijken naar een opvolger van de groep rond Corrina Repp en Joe Haege (31 Knots, Menomena). En het wachten wordt beloond want A Monument is opnieuw een bloedstollend mooie plaat. Qua sound misschien iets minder gevarieerd dan de voorganger. Maar het is net die directheid die de emotionele impact vergroot. Luister maar naar Wager dat aarzelend begint, maar goed een minuut ver een oplawaai van jewelste krijgt. En altijd is er die donkere stem van Repp en het inventieve slagwerk van Haege. Na deze uitbarsting is er het meer ingehouden A Pose For No One met zijn heerlijke haast weggestopte gitaarlijntje. Een nummer dat ons langzaam bekruipt met ingehouden drums en dat een ideale metgezel is in een gitzwarte nacht. Het mag duidelijk zijn dat Tu Fawning een waardige opvolger heeft gemaakt. Zoals gezegd was het debuut aanvankelijk langs ons heen geglipt, maar werd het later toch een trouwe vriend. Dat zal geen tweede keer gebeuren!