De tweede soloplaat van Rudy Trouvรฉ is een groepswerk geworden. Het resultaat ligt nochtans dicht bij de huisvlijt van ย1999-2002ย: het sextet speelt meestal op kamervolume en aanwezige bandruis en distortie zijn bij de mastering duidelijk gekoesterd.
Trouvรฉ is bloedeerlijk: als hij iets pikt, vermeldt hij het netjes in de bio en bij Gore Slut zong hij zelfs ooit ยa Fall rip-offย in iets waar Mark E. Smith makkelijk een proces over had kunnen voeren. Ook van de titel van deze plaat is geen woord gelogen: er kร n inderdaad een dansje geplaceerd worden, al blijft het doorgaans bij voorzichtige pasjes. ยIvresse et le chagrin, la tristesse et le veninย zijn als vanouds basisthemaยs, maar dit keer wordt er ook uitvoerig teruggeblikt op de eigen kindertijd (mooi) en krijgt het nageslacht – zie het slaapliedje-met-twist ยalienย – een voorbeschouwing op wat komen zal (lelijk).
Trouvรฉ en zijn vijf hebben het allemaal in erg charmante arrangementen gegoten. ยHeavy Metalย is daar een mooi voorbeeld van: onversneden heimwee naar de puberteit in een song gegoten met niet meer dan een paar klappende handjes hier, ginds een engelenkoortje, wat springerige electronica en het soort oersimpele gitaartjes waarop Trouvรฉ de wereldwijde rechten bezit. Wij ruรญken het groene gras van Trouvรฉยs verder ongetwijfeld bijzonder satanische jeugd. Nรณg melancholie: ย1973ย, met een glansrol voor de klarinetten van Tom Pintens en Aarich Jespersย muziekdoos. Gelukkig wordt er ten gepaste tijde ook gerockt op deze plaat: ยBox is yr Friendย leent zich prima tot huppelen en ยThirtysixย is uitstekende Fall-op-cocktails. Eรฉn keer is het zelfs behoorlijk schrikken, wanneer het voorts ingetogen ยI wanna be your Beachย (yep, een Stooges-cover doorspekt met New Order-citaten) op het einde plots hรฉรฉl even de originele furie naar de kroon steekt. Superplaat, en dan zwijgen we nog over de hoes.
