Matthew Simms - Foto: Nienke Doekes

WIRE, een laatste strohalm (Tivoli de Helling, 16/10/2013)

Bij aankomst in Tivoli de Helling zit er een tiental man in de foyer en een man of 50 in de zaal. Oei. Heeft Wire te vaak gespeeld de afgelopen jaren? Heeft dit concert niet voldoende promotie gekregen? 

Matthew Simms - Foto: Nienke Doekes
Matthew Simms – Foto: Nienke Doekes

Ik verover een plekje in de zaal tussen de veertigers terwijl King Champion Sounds begint. G.W. Sok (ex-The Ex) vertolkt zijn hersenspinsels met enige overtuiging maar een aantal andere bandleden staan er wat stil bij. Opmerkelijk is de zeer jonge drummer (die overigens heel goed speelt) en het leuke blonde meisje in de hoek op gitaar. Ze loopt het podium af en een kennis komt net binnen. “Kijk, er loopt een groupie mee.” “Nee, zij speelt in de band.”

Na een korte pauze begint Wire. De zaal is inmiddels volgelopen. We staan achterin bij de bar om wat moed in te drinken. Beiden staren we verveeld naar het podium, beiden waren we een paar jaar geleden bij Wire in Paradiso en hopen we op beter. Wat is beter? Meer nummers van ‘Pink Flag’, ‘Chairs Missing’, ‘The Ideal Copy’ en natuurlijk ‘154’. De eerste helft van de set is gezapig en de bandleden staan er stoïcijns bij. Een aantal fans zijn wel zichtbaar aan het genieten; voor ons een stelletje van een jaar of 16 die alle nieuwe nummers lijken te kennen. Links van ons twee dansende dames in casual vrijetijdskleding, die je, wanneer je ze tegen zou komen in de Action, nooit voor Wire-fans door zou laten gaan. Intussen loeren wij een beetje naar Matthew Simms, de jongere gitarist die zijn lange haren ritmisch heen en weer zwiept. Hij is onderdeel van Wire sinds het nieuwe album ‘Change Becomes Us’ (2013). Een aantal nummers van deze plaat (herschreven materiaal van rond 1980), zoals ‘Doubles and Trebles’ en ‘Eels Sang’ zijn de moeite waard maar hebben niet de allure en energie van de eerder genoemde albums.
Colin Newman - Foto: Nienke Doekes
Colin Newman – Foto: Nienke Doekes

“This is our last show in Europe, The UK”, kunnen we opmaken uit de niet zo heel schoon articulerende Colin Newman. Wat bedoelt hij? Waarom zijn we hier? Wat is de zin van het leven? En dan komt het, bijna onverwachts, een heuse climax! ‘Another The Letter’, hier zijn we voor gekomen. De troetelbeertjeslichtshow verandert in een epileptisch lichtspel. Ook wordt ‘Map Ref 41 Degrees N 93 Degrees W’ ingezet, en de toegift bestaat onder andere uit het nummer ‘Marooned’. “A blue-white polar bear arrives at the end, u-huh”. Een laatste strohalm waar we ons huilend aan vastklampen. Dit was vermoedelijk de laatste keer Wire voor ons. Maar, omdat het echte liefde is, zullen we hun platen eindeloos blijven draaien.

 

tekst:
Nienke Doekes
beeld:
WIRE4938_nienkedoekes_klein
geplaatst:
za 19 okt 2013

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!