Venetian Snares in ‘t Paard van Troje

Venetian Snares
Venetian Snares

Negen biertjes staan op het podium op wacht. Eentje wordt er weggenomen, toen waren er nog acht. Deze simpele drankjes zijn voor Aaron Funk. Constant zet hij er stoer eentje aan zijn lippen, om vervolgens onnavolgbare melodieën uit zijn laptop te halen. Aaron Funk is Venetian Snares, een – of eigenlijk de – breakcore dj uit Winnipeg. Twee jaar geleden bracht hij zijn laatste album uit, ‘My So-Called Life’, een hutspot van oorverdovende breakbeats, stampende synths, ronduit vreemde melodieën en niet te vergeten zijn handelsmerk: de 7/8e maat. Nu staat hij als een rockster in het Paard van Troje. Voor velen is hij een echte held. Een held met echte groupies, die ieder optreden overenthousiast en met smachtende blikken voor zijn podium staan. Ook nu. Hij schenkt er geen aandacht aan. Hij gaat door met zijn muziek en laat zijn blonde metalhaar dansen op zijn breakcore, illbient en drill ‘n bass.

Funk doet het net even anders. Zijn voorprogramma FFF liet een half uur eerder al loeiende breaks horen waar maar moeilijk op te bewegen was, maar wel een redelijk lijn in zat. Funk is daarentegen onnavolgbaar. De tracks die hij laat horen zijn voornamelijk van zijn laatste plaat en van die met de onuitspreekbare titel ‘Rossz Csillag Alatt Született’. Zo dwaas als die naam, zo goed is de set die hij draait. Beleefd als hij is, start Funk rustig. Even inkomen, ook voor zijn toeschouwers. Die rust is snel verdwenen als hij ‘Aaron2’ inzet. Onheilspellende trompetjes verklappen dat er iets aankomt, dat het los zal gaan. Na anderhalve minuut gebeurt dat dan ook: skaters, punkers, gabbers en conservatoriumstuutjes stuiteren het zaaltje rond.

Toch lijkt Venetian Snares wat in populariteit te hebben ingeleverd. Zijn zaaltje mag dan uitbundig zijn, het is lang niet helemaal gevuld. Dat was een paar jaar geleden wel anders, toen hij nog voor een bomvol Paradiso zijn geflipte muziek mocht draaien. ‘My So-Called Life’ was dan ook niet een echte hit. De plaat was een soort karikatuur, een trucje met bonkende drums in die beroemde 7/8 maat en intens agressieve teksten. De mix die hij in het Paard draait tussen die plaat en het met klassieke elementen gevulde ‘Rossz Csillag Alatt Született’ zorgt voor evenwicht. Evenwicht dat zijn fans al dansend maar moeilijk kunnen bewaren. Funk pakt weer een biertje. Hij zet ‘m aan zijn mond en kijkt even: ja, nu zijn er nog maar zeven.

tekst:
Sophie Westhiner
beeld:
Venetian-Snares
geplaatst:
do 20 sep 2012

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!