InnerAct

TodaysArt Festival 2012 – Uitgedund muzikaal programma in een te ruim jasje

Vorig jaar trok TodaysArt over de grens en liet de bezoekers Brussel ontdekken. Niet veel later werden bijna alle culturele huizen gekort op hun subsidies en moest ook TodaysArt financieel inboeten. En dat voelde de bezoeker bij deze achtste editie.

Mohn
Mohn

Toen de eerste namen werden bekendgemaakt kon niemand zijn geluk op. Pantha Du Prince – samen met The Bell Laboratory – Mohn, Daníel Bjarnason, Ben Frost en Demdike Stare waren de gouden genodigden om TodaysArt 2012 muzikaal in te kleuren. Later werden nog andere, meer en mindere bekende namen toegevoegd. Maar de armoede van de affiche – in vergelijking met de voorbije jaren – viel pas op als je het tijdschema grondig bestudeerde. Niet alleen beperkte het festival zich dit jaar tot het Spuiplein en de omliggende gebouwen, ook de impact van het festival op zijn stad werd beperkt tot de houten Vortex op het Spui en het voormalige Tag-gebouw. Geen wandelingen meer, geen installaties meer her en der verspreid en het festival leek aan durf te hebben ingeboet. En ook de bezoeker was veranderd. Of misschien lag dat toch aan het feit dat een – op papier- gewaagde versie van ‘Canto Ostinato’ op het programma stond.

De concerten werden verspreid over het veel te kille en ruime Atrium (in het Haagse stadhuis) en het Lucent Danstheater, de enige juiste plek om ‘Music For Solaris’, de openingsact van het festival te zien en beleven. Een oude kwaal kwam meteen opzetten. Ben Frost en Daníel Bjarnason betraden een kwartier te laat het podium. En er werd gewacht op een, in de coulissen verloren gelopen, violist. Hilariteit alom die niet alleen het publiek maar ook Ben Frost deed bulderen van het lachen. Maar toen hield het op. Terwijl ‘Music For Solaris’ een mooie plaat heeft opgeleverd, vond collega (msch) ‘Music for solaris’ live gewoon saai. ‘Live kwam het drukkende gevoel van isolatie er helemaal niet uit. Daarmee werd het een beetje stuurloos stuk modern klassiek met weinig thema’s of andere dingen om je aandacht aan vast te knopen. Er was meer pretentie vooraf dan dat er uiteindelijk grootsheid bleek te zijn. De beelden waren wel aardig, als mooie afgeleiden van het thema herinnering.’

InnerAct
InnerAct

Een massale verhuis werd ingezet naar het Atrium waar drie jonge kunstenaars (Gwyneth Wentink, Wouter Snoei, Arnout Hulskamp) als InnerAct een unieke versie van ‘Canto Ostinato’ – op het snijvlak van muziek, technologie en kunst – zouden brengen. Een vriend tipte Simeon Ter Holts werk als ‘als je tijdens het luisteren geen traan wegpinkt, heb je geen gevoelens’ en voegde meteen er aan toe dat het werk toelaat ermee te experimenteren. Nadat (ks) eerder dit jaar de piano-versie leerde kennen, was de nieuwsgierigheid groter dan het Atrium ruim is. De idee dat jonge muzikanten aan de haal gaan met één van de grootste Nederlandse hedendaagse composities, getuigt van durf. Helaas werd die te weinig getoond tijdens het optreden. De spannende wisselwerking was nauwelijks voelbaar waardoor het stuk – dat je normaal doet wegdromen en huilen – je naar de grens van de verveling dreef tot, ergens aan het einde Wouter Snoei eindelijk een portie elektronica in het spel gooide en ook Arnout Hulskamp visueel gewaagdere dingen begon te doen. Gwyneth Wentink intussen bleef druk het repetitieve thema spelen wat echt niet simpel op een harp te spelen kan zijn.

In het theater intussen beleefde (msch) pret bij Pre-Cert Home Entertainment: één Andy Votel, twee demdike staarders, drie laptops, vier draaitafels en een hele berg aan vage platen, allemaal vakkundig live aan elkaar gemixt. Een soort doorlopende revue, zo nu en dan met film erbij van het niveau ‘The Nude Vampire’ en Bruno Spoerri (?) op keyboard of fluit.

De Japanner Ryoichi Kurokawa is een oude rot in het vak. Al sinds 1999 legt hij zich toe op audiovisuele media. Hij speelt met digitaal gegenereerde en gemanipuleerde beelden, spuwt er muziek omheen en verbluft je met zijn intense visuele overmacht. Als je dacht dat de kartonnen kubussen van Amon Tobin al indrukwekkend waren, dan valt met ‘syn_’ je mond compleet open van verbazing. Ryoichi trekt zich terug op de achtergrond, compleet onzichtbaar. Twee schermen vuren aan torpedo-snelheden beelden op je af, geladen met knetterende, rommelende, daverende en verpulverende elektronica. Het is een immense overvloed aan informatie. Het is letterlijk verdrinken en verzuipen.

Ook al verdween de bass wel eens in het Atrium, het was fijn om het geweldige album van Mohn zo hard te horen. Wolfgang en Jurgen – aka Mohn – stonden achter twee met wit doek beklede laptops. Op het scherm werd een hoop abstracta geprojecteerd. Het wordt echter tijd dat festivals de definitie van ‘live’ opnemen in hun programmaboekje, aldus collega (msch).

Gezien: TodaysArt, diverse locaties, Den Haag, 21 september 2012

 

tekst:
Katrien Schuermans
beeld:
inneract
geplaatst:
ma 24 sep 2012

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!