Op sommige bands moet je jaren wachten voordat je ze een keer te zien krijgt, andere lijken geen genoeg van het toeren te kunnen krijgen. Twee weken geleden stonden The Master Musicians Of Bukkake op Roadburn, een paar maanden geleden waren ze in Nijmegen en ook het concert van vorig jaar in de OCCII ligt nog vers in het geheugen, maar dat heeft de band er niet van weerhouden om vanavond wederom Amsterdam aan te doen.
In de tussentijd heeft de band zijn nieuwe album voltooid, het derde en laatste deel van de Totem-trilogie, en het is nog maar de vraag wat voor toekomst ze voor zichzelf in gedachten heeft. We weten het niet, maar het zou ons niet vreselijk verbazen als het na deze tour een tijdje gaat duren voordat we weer iets van de heren horen. Des te meer reden dus om vanavond nog een keer te gaan kijken. Het ziet er nogal verkrampt uit, zeven man en een hele hoop apparatuur op het kleine podium van de Melkweg, maar vergeleken met de OCCII heeft deze zaal de maat van een balzaal, dus de heren zijn wel wat gewend.
Helemaal serieus werden we MMOB nooit geacht te nemen, getuige de bandnaam en de manier waarop de leden zich uitdossen – de huidige vermomming is die van woestijnnomaden – maar muzikaal was het de Musicians wel degelijk menens met hun mix van psychedelica, etnische mantra’s en krautrock. Vanavond lijkt dat af en toe wel een beetje verloren te gaan, zoals tijdens ‘In The Twilight Of Kali Yuga’, dat na het mystiek mistige intro vooral zeer geschikt lijkt voor een hippiehuppeldansje op het strand van Goa. De zanger zingt door de hoorn van een bakelieten telefoon en voguet met zijn lichtgevende vingertoppen, en in het publiek steekt iemand een joint op. Begrijpelijk, maar we horen liever de psychedelische dronerock met Arabische en Indiase invloeden waar de band zo goed in is.
Die krijgen we ook, zij het met mate. Gedurende de Totem-trilogie zijn de Musicians op plaat steeds verder opgeschoven van het produceren van een coherent geheel, naar het presenteren van een staalkaart van de verschillende etnische invloeden. Ook live is dat het geval, wat er in resulteert dat de flow van het concert minder meeslepend is dan dat voorheen het geval was. Zo speelt de band slechts één van de drie nummers die het magische middenstuk vormden van de eerste Totem-plaat, wat bijna kaal aan doet. Maar gelukkig heeft de band meer nummers opgenomen die voor het podium gemaakt lijken.
‘Failed Future’, sluitstuk van het nieuwe album, is gebouwd rond een verslavende riff, een soort ‘Smoke On The Water’ uit een parallel Bukkake-universum. Over een borrelende sequencer wordt het thema eindeloos herhaald terwijl het nummer naar een onontkoombare explosie drijft. Het heeft de potentie om daarna helemaal los te gaan en minutenlang door te denderen in een wilde freak out, maar de band houdt het uiteindelijk redelijk rustig. Net als op de plaat overigens, iets wat ook gold ook voor ‘Elogia De La Sombra’, dat we van de concerten als psychedelische krautrock-stamper kenden, voordat het op plaat verscheen in een zeer lichtvoetige versie. Maar gelukkig weerhoudt dat de band er niet van om het vanavond uit te voeren zoals we het oorspronkelijk gewend waren, en het concert op een hoogtepunt te eindigen. In minder dan een uur overigens, wat veel te kort is voor een band die het in veel nummers van de hypnose door de opbouw en de lengte moet hebben.
Als laatste komt er een enorme alpenhoorn tevoorschijn – het ding is zo groot dat iemand in het publiek hem moet ondersteunen omdat hij niet op het podium past – waarmee de band zijn afscheidsgroet blaast, om vervolgens in de mist te verdwijnen en plaats te maken voor Deerhoof. Hopelijk was het geen vaarwel wat hoorden.